Μερικές πολιτικές σκέψεις

1. Πείθομαι από το  Λατουρ ότι πάμε σε μια κατάσταση οπου τα ορια των εθνων, οι παλαιες «χωρες/πατριδες» χανουν το νοημά τους,
https://pursuit.unimelb.edu.au/articles/listening-to-the-voices-of-things


 έτσι που α) η ιδια τους η μορφη τους (πανιδα , χλωριδα) αλλάζει εξ αιτιάς των γενικότερων επιπτώσεων της παρουσίας των ανθρώπων στη Γη  αρα β) οι αποφάσεις που παιρνοναι είναι αλληλένδετες (για το διοξειδιο του ανθρακα, τη χρηση ενέργειας, την αλιεία κλπ) και γ) πολλοι άνθρωποι μετακινούνται αναζητώντας νεα πατριδα, μακριά από τις χωρες τους που δοκιμάζονται από γεοπολιτικές κοντρες και κλιματικές αλλαγές (οι Αμερικανοι δεν επενεβησαν στο Ιρακ και ως δικοι μας εκπρόσωποι- για να συμβάλουν στη διατήρηση αυτης της ποιοτητας ζωης που μας αρέσει; Πώς παριστανουμε τους ασχετους όταν Ιρακινοι, Αφγανοι, Συριοι μας έρχονται εδώ;)


2. Σκέφτομαι τη δυναμη της ιδέας των διαφορετικών φυλών του Ισραήλ. Σκέφτομαι  ότι μπορω να φαντασθω τον εαυτο μου ως μέλος του λαου των Ορθοδόξω ν Χριστιανών (γιατι; Γιατι αυτό σημαινει κοινες πρωτεραιότητες και ελπιδες, ένα κοινο βαθύ νοημα για τον κοσμο) και ιδιαιτερα μιας φυλής ελληνικής αυτου του λαου. Ότι η δική μας Ιερουσαλήμ δεν είναι η Αθηνα ή η Θεσσαλονίκη αλλά τωρα πια όλη η Γη, όχι η Γη ως σφαιρα που εποπτεύουμε (άλλη μια επιροή του Λατουρ) αλλά η Γη ως «περπατημένη Γη» από Ορθοδόξους που δινουν την μαρτυρία τους σε πάρα πολλά μέρη. Μπορει να σκεφτει κανεις ότι ζουμε στον κοσμο χωρις να ειμαστε μέρος του κόσμου, της απληστίας του κόσμου, ότι η δική μας Ιερουσαλήμ τελικα είναι στον ουρανό και εμεις πάροικοι. Σκέφτομαι ότι ειμαστε μια μεγάλη διασπορά με πατρίδα της τον ουρανο αλλα με σεβασμό στη Γη και μέριμνα.


3. Ενας κοσμος από λαους που συνυπάρχουν σε μια Γη που τη «μοιράζονται» , που είναι η ιδια και όχι η ιδια, κάτι σαν μια |Γη> που μπορει να προβληθει σε διαφορετικά συστήματα ιδιοναρτήσεων (συγνώμη Αντώνη για την κβαντομηχανική μεταφορα).  Λαους που αποτελουνται από φυλές,. Και αυτές οι φυλές εμφανίζονται με διαφορετικές φιλίες.  Οι Ρωσσοι Ορθοδοξοι εχουν τους δικους τους φιλους στο πλαισιο της Ρωσσιας, οι Αμερικανοι τους δικούς τους κλπ. Το σκέφτομαι επιρεαζόμενος από την παραβολή του Σαμαρίτη: αυτος που σε νοιαστηκε, που δεν σε προσπέρασε τη μέρα της ανάγκης σου είναι αδελφός σου, ακομα και αν είναι αιρετικός.


4. Δεν υπήρξαμε ποτε εθνος από το 21 και μετα. Δεν υπήρξαμε μάλλον ενας λαος. Απορώ πώς και μιλάμε για ένα λαο. Η επανάσταση του 21 πέτυχε από μια συμμαχία ελλήνων που είχαν τα «Πατριαρχεια» τους στο Λονδίνο, το Παρίσι, τη Βιέννη και ελλήνων που ειχαν Πατριαρχείο στην Κων/πολη. Χωρις τους πρώτους δεν θα υπήρχε ο φιελληνισμός. Χωρις τους δευτερους δεν θα υπηρχε κάποιας αριθμητικής ποσότητας λαος. Οι πρωτοι θελουν να παραστήσουν ότι δεν υπήρξαν οι δεύτεροι, θεωροντας ότι μονο αυτοι είναι υποκειμενα ενώ οι άλλοι απλώς άγονται και φέρονται. Οι δευτεροι δεν θελουν να αναγνωρισουν τη συνεισφορά ή τη διαφορετικότητα των πρώτων. Και σήμερα υπαρχουν και αλλοι εντονότερα. Αλλοι που εχουν ιστορική παρουσια αλλά δεν ειχαν τοση φωνή: οι έλληνες Εβραίοι, οι Ελληνες μουσουλμάνοι. Μάλιστα όλοι μπορουν να αναγνωρισουν στον αρχαιο ελληνισμο ένα μέρος των προγόνων τους (οι αρχαιοι ελληνες επιρέασαν και το Ισλαμ και τους Εβραίους, στην πολιτιστική τους παραγωγή).


5. Αυτή η κατάσταση των πολλών λαων δεν είναι δική μας ιδιαιτεροτητα. Ολοι οσοι  πέρασαν από ένα παραδοσιακό πολιτισμο σε ένα μιγμα παραδοσιακου πολιτισμου και εξωτερικά τροφοδοτουμενου μοντερνισμου θα πρέπει να βιωνουν μια τετοια κατάσταση. Η πολυπολιτιστμικότητα είναι κάτι που ζουμε από τοτε που συντασόμαστε ως εθνη κράτη. Δεν είναι μονο οι «παραδοσιακοι» που εχουν ένα εξωγενες πατριαρχειο. Είναι και οι μοντέρνοι στις χωρες οπου ο μοντερνισμός είναι εισαγόμενος. Αρα πολυπολιτισμικοι είμαστε και ακομα εντονότερα πολυπολιτισμικοι θα ειμαστε. (Μαζι με τις οποιες επιμιξίες και περάσματα γινονται)


6. Ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, οι βουλευτές της χωρας μου, δεν εκφράζουν κάποιου ειδους ιερα τέρατα που πάνω τους έχει επικαθήσει η χάρις της ελληνικότητας. Είναι πρακτικοι άνθρωποι για να λυνουν πρακτικά ζητήματα και να ισορροπουν την πορεια της κοινης ιστοριας των φυλων διαφορετικών λαών. History makes strange bed fellows, αλλα μάλλον καλυτερα έτσι παρα να αναζητουμε «καθαρότητες» που οδηγουν σε εγκλήματα.  Οι νομοι και η πολιτική της χωρας μου πρέπει να εκφράζει την ισορροπία ανάμεσα στις φυλες αυτές και το νοημα της ζωης που πρεσβεύουν


7. Εδώ είναι και ένα πολιτικο πρόβλημα για την ελληνική φυλή των Ορθοδόξων. Είναι ρολος του κλήρου να αποτελει τους πολιτικους εκπροσώπους αυτού του λαου στην κοινή χώρα Ελλάδα; Αυτό μοιάζει να είναι η κληρονομιά του συστήματος των Μιλλετ, αλλά δεν με πειθει. Δεν μοιάζει να είναι αυτος ο ρόλος των επισκόπων. Θυμαμαι εδώ τη διαμαρτυρία των αποστόλων: δεν είναι δουλειά μας να αφήσουμε το κυριγμα του λογου του Θεου και να διακονούμε τράπεζες. Τοτε τι; Μοιάζει να απουσιάζει ένα ολοκληρο συστημα ρόλων που εκφράζει την πολιτική εκπροσώπηση αυτου του λαού ανάμεσα στους άλλους λαους που συνιστουν την Ελλάδα (παίρνω μια κοινοτιστική προσέγγιση εδώ αλλά δεν βλέπω τι άλλο μπορει να κάνει κανεις αν δεν θέλει να καταλήξει σε μια ιδεολογικη δικτατορία στο ονομα της ανεκτικότητας). Το ζητημα δεν είναι ασημαντο. Η έλλειψη πολιτικής εκπροσωπησης, στις παρουσες συνθήκες, σημαίνει οικονομικό διωγμό. Σημαίνει ότι η διαχειριση  των μέσων γινεται με τέτοιο τρόπο ώστε κάποιες ομάδες να στερουνται τα μέσα της επιβίωσής τους. Δεν μπορει ο πρωθυπουργός ή οι υπουργοί, ανθρωποι που ασχολουνται με πρακτικά θέματα να είναι «δικοι μας» μονο ή «των άλλων μονο»  χωρίς είτε εμεις είτε οι άλλοι να βρίσκονται σε συνθήκες διωγμού


8. Τα σκεφτόμουν αυτά σε συνδιασμό με την Δ οικουμενική συνοδο και με τα οσα ακολουθησαν με τον μονοθελητισμό κλπ και σκέφτομαι ποιο είναι το «πολιτικο» μηνυμα της θεολογιας αυτής. Ή μαλλον πώς φτάνει ένα πολιτικό μηνυμα σε εμένα που δεν έχω καλη θεολογική παιδεία. Σκέφτομαι ότι ο Αρειανισμός είναι σαν να φέρνει κανεις το Χριστιανισμο στο γηπεδο των φιλοσοφων: ο Χριστος είναι ένας προφητης, η λογική ανάλυση δειχνει τη σωστη του θέση, οι φιλοσοφοι είναι κατ εξοχήν θεολογοι.  Σκέφτομαι τον Νευτωνα και το χωροχρόνο που είναι αρχικά κάτι σαν το sensorium του Θεου, στο οποιο όμως έχουν προσβαση οι άνθρωποι, κι υστερα γλιτωνουν από τον Θεο και μενουν μονοι τους να κάνουν κουμάντο. Σκέφτομαι την έννοια του κενου, το κενο της καταστροφής (μπορω να σβησω τα παντα με τη θελησή μου και να μεινει μονο μια αδεια σελιδα τετραδιου), το κενο της φαντασιας (και τι δεν μπορω να φαντασθω εδώ), το κενο της Θεουργιας. Αυτό που μάλλον φτανει στην πληρη διατυπωσή του στον Κάντ , που αναλυει τους ορους της ανθρωπινης σκέψης και βάζει μια απολυτη αποσταση αναμεσα στον άνθρωπο και τα πράγματα καθ’ αυτά (το κενο που έχει γινει τωρα ένα χασμα μέγα).  Από την άλλη ο Χριστος των μονοφυσιτών που βάζουν την Θεια Φυση να αποροφά την ανθρωπινη. Καλο για άσκητες, καλο για να θέτεις ένα στόχο απολυτης μεταλλαγής. Απορώ πώς οι ασκητές δεν ήταν ολοι μονοφυσίτες. Πώς μπορει να αποσυρεται κάποιος στην έρημο και αντι να επιστρέφει Μωυσής που να πεταει κεραυνους, να επιστρέφει αλλοιωμένος άνθρωπος, ανθρωπος που αλλοιωνει καλά και τους γυρω του, που τους φιλοτιμεί. Ο μονοφυσιτισμος ισως ταιριάζει καλυτερα και σε μια ηθική μοναρχία. Υπάρχουν οι πάνω και οι κάτω και οι κάτω υποτάσονται απολυτα στους πάνω: εξαλειφεται το δικο τους θέλημα, αντικαθίσταται από το θέλημα των πάνω. Οι δυο φυσεις, οι δυο θελήσεις, οι δυο ενέργειες μιλουν για μια παράδοξη ισορροπία, μια συνυπαρξη: τι είναι αυτό το παράταιρο κολάζ θα πει ο μονοφυσίτης! Πώς θα σταθει η ανθρωπινη φυση διπλα στη Θεια; Πώς θα βαλω έτσι ως όραμά μου να μεταλαχθω, κουβαλόντας πάντα αυτό το ανθρωπινο συμπλήρωμα στο πλάι; Ο δυφυσύτης βλέπει και στο δικο του αγωνα την παρουσία του Αλλου, πρέπει να περάσει μέσα από τον Άλλο και δεν θα χαθεί κανείς. Αφου δεν χάνει τη φυση του δεν χανει ποτε την επαφή του με τους άλλους ανθρωπους, οι άλλοι είναι εκει στο πλαι, δεν μπορει να τους αφησει πισω και απλώς να εκσφενδονιστεί. Ακομα δεν περιμένει ότι ολοι οι αλλοι πρέπει να ακολουθήσουν την ιδια πορεια, οι δικές τους πορειες δεν είναι κοπιες της δικιάς του, ουτε η δική του κόπια των δικών τους. 


9. Σκέφτομαι την εικονα της σχέσης της θειας και της ανθρωπινης φυσης ως επιροή για τη σχέση ανάμεσα στους πάνω και στους κάτω. Υπάρχει μια ανθρωπολογική σταθερά: η εμπειρια της εξουσιας αλλάζει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος που εχει ασκησει εξουσία είναι σαν τον άνθρωπο που εχει συμμετάσχει σε μια μυστική τελετή, δεν είναι ο ιδιος πια. Με χειροθεσία ή όχι , ο ανθρωπος που ηπιε το νερο της εξουσίας έχει μεταλλαχτεί.  Αρα σε μια κοινωνια, αναμεσα στους «πανω» και στους «κατω» υπάρχει ουσιαστική διαφορά (και ας μην κολακευει αυτό τα δημοκρατικά μας συνήθεια). Τι σημαινει να συνυπάρχουν οι «πανω» και οι «κατω» κατά το παράδειγμα του Χριστού; Ως οραμα/ιδανικο. Να συντάσουν οι κατω τη θελησή τους παράλληλα με τη θέληση των πάνω; Να αναλαμβάνουν από αγαπη οι πάνω να σηκώσουν τα ελατώματα των κάτω;  (αυτή είναι μια πολύ πιο συνθετη εικονα από το να εξαφανιζεται η βουληση των κάτω και να ακολουθουν μόνο τους πάνω ή από το να έχουν οι πάνω λογαριασμους μονο με το Ιδανικο χωρις δεσμό με τους «κάτω» -και μαλιστα δεσμό αγαπης! Πώς είναι δυνατό να αγαπουν το κατώτερο και το ατελές; Εκτος αν εχουν κάτι να βγάλουν από αυτό;-)