Πρωινη συζήτηση

Έργο: Παιδικο Σεντόνι (Βασιλική Σινάνογλου)

Περπατώντας με ένα κοριτσι Γ Δημοτικου στο Σχολείο. Πως με έπιασε και μιλάγαμε για τα πολλά νοήματα της λέξης "ταξη": η αιθουσα που γινεται το μάθημα, τα παιδιά της τάξης της, τα παιδιά και των δυο τμημάτων της τάξης της, το τι ειδους μαθήματα κάνει κανεις στο σχολείο, τα παιδιά όλης της Ελλάδας που ειναι στην ιδια τάξη...
Εγω: ξερεις ειναι ένα προβλημα οταν οι ιδια λέξη εκφράζει διαφορετικά νοήματα που όμως ειναι για κοντινά πράγματα
Και μετα της ειπα οτι στα Αγγλικά για παράδειγμα υπαρχει class και classroom.




Και πώς μου ήρθε να της πώ για το πώς θα μπορουσαμε να αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε διαφορετικές λέξεις γι αυτες τις διαφορετικές έννοιες (πχ συναξη για τα παιδιά της ταξης της;) ή να επινοήσουμε λέξεις ( συναξόδωμα για το classroom;). Και καταλαβαίνοντας οτι εγω δεν ειχα καλες ιδέες της λεω: αυτο δεν θα μπορουσε να ειναι ενα πολυ ωραίο παιγίδι στο σχολείο
-Οχι, μου λεει. Αυτο ειναι παιγνίδι, δεν ειναι σχολείο
Η συζήτηση συνεχίστηκε και σε κάποιο σημείο μου λέει
- Γλώσσα ειναι να κάνεις για τον Αοριστο...

Ειναι ενα ζητημα αυτο. Πώς να σεβαστει κανεις και τους "ορισμους" του τι ειναι μάθημα που δημιουργουνται απο τη συμμετοχή στο σχολείο (scripts που τα πιάνουν οι μαθητες όπως πιάνουν το πώς φέρεται κανεις σε ένα εστιατοριο) και το οτι το βασικο ειναι να μάθεις και πρεπει να μπορεις απο μονη σου να παρακολουθεις αν μαθαινεις και τι ποιότητας μάθηση παιρνεις. Θελει συζήτηση αυτο και σκέψη γιατι και εμεις καμια φορα πιανόμαστε απο κάτι εντυπωσιακο (να γινει ολο το σχολειο παιγνίδι) και μπορει να πετάξουμε κάτι σπουδαιο (που ισως δεν διακρινεται ευκολα) σε αυτο που γινεται τώρα και να παριστάνουμε τους ξερόλες στους δασκάλους και τις δασκάλες.