Πρόσφατα ενα χαρτοπωλείο απο το οποίο αγόραζα μικρά βιβλία μαρκαδόρους και χαρτικά για τα παιδιά μετακόμισε ενα μαγαζι παραδίπλα (σε μεγαλυτερο μαγαζι).
Παρατηρώ οτι τώρα το επισκέφτομαι πολυ αραιότερα και προσπαθώ να αναλυσω τα αιτια. (Οσο καταλαβαίνω τον εαυτο μου δεν ηταν το προιον μιας συνειδητής απόφασης)
1. Πιθανώς σταδικά είχα σωρεύσει μικρές δυσαρέσκειες. Ισως τα βιβλία που έβρισκα ήταν λιγα, ίσως η ιδια η διαδικασία της ευγενικής συνομιλίας που ομως μενει σταθερά στο επιφανειακό επίπεδο, ίσως η ιδια η μικρή έκταση του μαγαζιου που παραμένει μικρο. Μιλώ για συναισθήματα (;) ή μικροδιαθέσεις στα όρια του συνειδητού. Ισως η αλλαγή περιβάλλοντος δινει το σημάδι για να εκδηλωθούν. (Επιροή ειχε και οτι διαπίστωσα την παρουσία ενος άλλου μεγαλύτερου βιβλιοχαρτοπωλείου κάπως κοντά στο σπιτι, παρολο που και αυτο έχει τα δικά του μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα)
2. Το οτι ειναι κάπου αλλού. Εστω και αν ειναι τοσο μικρη η διαφορά. Αυτη ειναι μια μπιχεβιοριστική απάντηση νομιζω. Τα ποδια μου πρέπει να αλλάξουν μια συνήθεια. Με δεδομένο οτι δεν έχω ισχυρους λογους να επιμένω αναγκαστικά σε αυτο το μαγαζί, το ότι "η συνηθεια των ποδιών μου" αλλάζει, αλλάζει και τις "ψηφους" που παιρνει η συγκεκριμένη επιλογή μαγαζιου σε σχέση με άλλες πιθανές επιλογες.
3. Το οτι το εσωτερικο ειναι κάπως αλλοιώτικο. Και πάλι μια μπιχεβιοριστική απάντηση νομιζω. Το σωμα μου ξεβολευεται. Πρεπει να μάθει νεα πράγματα (πού ειναι τα διάφορα πράγματα) για κάτι που για μένα δεν ειναι πρωτεύον. Αρα και πάλι οι "ψηφοι" του συγκεκριμένου μαγαζιου σε σχέση με άλλα αλλάζει. (και αυτο ειναι "άγνωστο" και τα άλλα ειναι "άγνωστα")
Σκεφτομουν λοιπον με αφορμή αυτα:
α) το πώς οι αποψεις των πολλών μπορουν να καναλαριστουν. Ας πουμε οτι θα ήθελε μια ομάδα να προωθήσει συγκεκριμένες αντιδράσεις σε σχέση με ένα ζητημα που τωρα ειναι δευτερευον αλλά αργότερα θα έρθει στο προσκήνιο. 1. Το εισαγει σταδιακά στο δημόσιο λογο. Κανεις δεν πολυνοιάζεται γι αυτο και έτσι μπορει κανεις να "μπολιάσει" διάφορα στερεότυπα και απλοικους τρόπους σκέψης (δεν νοιαζεται κάποιος να τα τσεκάρει συστηματικά). Γινονται κάτι σαν το "σωμα μου που ειχε συνηθίσει" 2. Αποτομα και σε συνθήκες κρισης το δευτερευον ζητημα έρχεται στο προσκήνιο και πρέπει να παρθουν γρήγορες αποφάσεις. Ο κόσμος κατ αρχην εμπιστευεται αυτο όπου το σώμα του ευκολα τον οδηγεί.
β) Το οτι κάποιος που έχει να κάνει με πελάτες και αλλάζει κατι πρέπει να σκεφτει σοβαρα όχι μονο το πώς να εξακολουθει να προσφέρει κάτι αξιόλογο αλλά και πώς να διευκολυνει το να "ξαναμάθει"¨το σωμα των πελατων τις νέες κινήσεις (πχ με προσφορές ή με άλλες δρασεις). Σκέφτομαι πχ οτι αν ειναι να προωθησουμε σε μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικους νέες προσεγγισεις στη διδασκαλία που στηρίζονται σε βαθυτερες κατανοήσεις για τη μάθηση ή σε μεγαλύτερη και βαθύτερη δική τους ενεργοποιηση, δεν χρειάζεται μόνο να γινει αυτο πειστικο αλλά χρειάζεται να δουλέψουμε τις "συνηθειές" τους, να παγιώσουμε σενάρια προσέγγισης, μονοπάτια, που να βγάζουν κατα προτίμηση στις κατευθυνσεις που εμεις θέλουμε (παρά το οτι ξεκινουν αυτη τη στιγμή με συνηθειες, μονοπάτια πουτα ποδια τους έχουν συνηθίσει να βαδίζουν, τα οποία μονοπάτια οδηγουν σε άλλα "μαγαζια", σε άλλες πρακτικές)
Μοιάζει δηλαδή να χρειάζεται να δημιουργήσουμε νέες διαδρομές με τα δικά τους "χαρακτηριστικά σημεία" και να μάθουμε τους ανθρώπους που θέλουμε να επιρεάσουμε να βαδίζουν τις διαδρομες αυτες (η δική μας περιπτωση ειναι ταυτοχρονα πιο ευκολη (αφου οι πελατες μας έχουν μεγαλυτερο ενδιαφέρον να φτάσουν στο σωστο μαγαζί) αλλα και πιο δυσκολη (αφου το "μαγαζι" στην αρχή ειναι αόρατο, στην αρχη δεν βλέπουν καθαρά τα νεα προιόντα, χρειάζεται να μάθουν να βλέπουν το κέρδος που έχουν))
Παρατηρώ οτι τώρα το επισκέφτομαι πολυ αραιότερα και προσπαθώ να αναλυσω τα αιτια. (Οσο καταλαβαίνω τον εαυτο μου δεν ηταν το προιον μιας συνειδητής απόφασης)
1. Πιθανώς σταδικά είχα σωρεύσει μικρές δυσαρέσκειες. Ισως τα βιβλία που έβρισκα ήταν λιγα, ίσως η ιδια η διαδικασία της ευγενικής συνομιλίας που ομως μενει σταθερά στο επιφανειακό επίπεδο, ίσως η ιδια η μικρή έκταση του μαγαζιου που παραμένει μικρο. Μιλώ για συναισθήματα (;) ή μικροδιαθέσεις στα όρια του συνειδητού. Ισως η αλλαγή περιβάλλοντος δινει το σημάδι για να εκδηλωθούν. (Επιροή ειχε και οτι διαπίστωσα την παρουσία ενος άλλου μεγαλύτερου βιβλιοχαρτοπωλείου κάπως κοντά στο σπιτι, παρολο που και αυτο έχει τα δικά του μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα)
2. Το οτι ειναι κάπου αλλού. Εστω και αν ειναι τοσο μικρη η διαφορά. Αυτη ειναι μια μπιχεβιοριστική απάντηση νομιζω. Τα ποδια μου πρέπει να αλλάξουν μια συνήθεια. Με δεδομένο οτι δεν έχω ισχυρους λογους να επιμένω αναγκαστικά σε αυτο το μαγαζί, το ότι "η συνηθεια των ποδιών μου" αλλάζει, αλλάζει και τις "ψηφους" που παιρνει η συγκεκριμένη επιλογή μαγαζιου σε σχέση με άλλες πιθανές επιλογες.
3. Το οτι το εσωτερικο ειναι κάπως αλλοιώτικο. Και πάλι μια μπιχεβιοριστική απάντηση νομιζω. Το σωμα μου ξεβολευεται. Πρεπει να μάθει νεα πράγματα (πού ειναι τα διάφορα πράγματα) για κάτι που για μένα δεν ειναι πρωτεύον. Αρα και πάλι οι "ψηφοι" του συγκεκριμένου μαγαζιου σε σχέση με άλλα αλλάζει. (και αυτο ειναι "άγνωστο" και τα άλλα ειναι "άγνωστα")
Σκεφτομουν λοιπον με αφορμή αυτα:
α) το πώς οι αποψεις των πολλών μπορουν να καναλαριστουν. Ας πουμε οτι θα ήθελε μια ομάδα να προωθήσει συγκεκριμένες αντιδράσεις σε σχέση με ένα ζητημα που τωρα ειναι δευτερευον αλλά αργότερα θα έρθει στο προσκήνιο. 1. Το εισαγει σταδιακά στο δημόσιο λογο. Κανεις δεν πολυνοιάζεται γι αυτο και έτσι μπορει κανεις να "μπολιάσει" διάφορα στερεότυπα και απλοικους τρόπους σκέψης (δεν νοιαζεται κάποιος να τα τσεκάρει συστηματικά). Γινονται κάτι σαν το "σωμα μου που ειχε συνηθίσει" 2. Αποτομα και σε συνθήκες κρισης το δευτερευον ζητημα έρχεται στο προσκήνιο και πρέπει να παρθουν γρήγορες αποφάσεις. Ο κόσμος κατ αρχην εμπιστευεται αυτο όπου το σώμα του ευκολα τον οδηγεί.
β) Το οτι κάποιος που έχει να κάνει με πελάτες και αλλάζει κατι πρέπει να σκεφτει σοβαρα όχι μονο το πώς να εξακολουθει να προσφέρει κάτι αξιόλογο αλλά και πώς να διευκολυνει το να "ξαναμάθει"¨το σωμα των πελατων τις νέες κινήσεις (πχ με προσφορές ή με άλλες δρασεις). Σκέφτομαι πχ οτι αν ειναι να προωθησουμε σε μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικους νέες προσεγγισεις στη διδασκαλία που στηρίζονται σε βαθυτερες κατανοήσεις για τη μάθηση ή σε μεγαλύτερη και βαθύτερη δική τους ενεργοποιηση, δεν χρειάζεται μόνο να γινει αυτο πειστικο αλλά χρειάζεται να δουλέψουμε τις "συνηθειές" τους, να παγιώσουμε σενάρια προσέγγισης, μονοπάτια, που να βγάζουν κατα προτίμηση στις κατευθυνσεις που εμεις θέλουμε (παρά το οτι ξεκινουν αυτη τη στιγμή με συνηθειες, μονοπάτια πουτα ποδια τους έχουν συνηθίσει να βαδίζουν, τα οποία μονοπάτια οδηγουν σε άλλα "μαγαζια", σε άλλες πρακτικές)
Μοιάζει δηλαδή να χρειάζεται να δημιουργήσουμε νέες διαδρομές με τα δικά τους "χαρακτηριστικά σημεία" και να μάθουμε τους ανθρώπους που θέλουμε να επιρεάσουμε να βαδίζουν τις διαδρομες αυτες (η δική μας περιπτωση ειναι ταυτοχρονα πιο ευκολη (αφου οι πελατες μας έχουν μεγαλυτερο ενδιαφέρον να φτάσουν στο σωστο μαγαζί) αλλα και πιο δυσκολη (αφου το "μαγαζι" στην αρχή ειναι αόρατο, στην αρχη δεν βλέπουν καθαρά τα νεα προιόντα, χρειάζεται να μάθουν να βλέπουν το κέρδος που έχουν))
