Διαβάζω στον Μ Βασίλειο οτι το άρρητο της εκπόρευσης του Αγιου Πνεύματος ειναι μια ακίνδυνη άγνοια. Σκεφτομαι πώς λειτουργεί το δόγμα σε εμάς
Διάβασα επισης στα σχόλια ενός θεολόγου (στην έκδοση των έργων του Μ Βασιλειου) οτι για τον Μ Βασιλειο η ύπαρξη των προσωπων της Αγιας Τριάδας ειναι άρρητη.
Ναι μεν η θεολογια χρησιμοποιει όρους (που έρχονται απο τον χειρισμο της καθημερινότητας, των καθημερινών ζητημάτων): ουσία, ενέργεια, υποστάσεις. Αλλα απο την άλλη δεν θέλει να "πιαστει", να "δεσμευτει" υπερβολικά.
Τι καταλαβαίνω λοιπον εγώ. Οτι η δογματική διδασκαλια δεν ειναι σαν ενα blueprint όπου τα πάντα μπαινουν σε μια σειρά. Ειναι περισσοτερο ένα ειδος χορου. Διαβάζει κανεις το δογματικο κειμενο και νοιωθει σαν να ακολουθει μια χορογραφια με εκπλήξεις που δεν σε αφηνουν να πεις: να, εγω τα βλέπω αφ υψηλού και τα οργανώνω
Στον Μ Βασιλειο εγω καταλαβαίνω τα πάντα να ξεκινουν απο την θέληση του Πατέρα. Αλλά αιφνης η θέληση αυτη έχει ενα μεσολαβητή. Τον Υιό που δημιουργεί. Αλλα και πάλι αυτο κρατα και δεν κρατά μια στιγμή γιατι η δημιουργία σταθεροποιειται και αγιάζεται απο το Αγιο Πνευμα. Για το οποιο ομως ξέρουμε ελαχιστα, ξέρουμε τις ενέργειές του, αλλά εκπορεύεται άρρητα απο τον Θεο Πατέρα. Και παλι αποστέλνεται και απο τον Υιό.
Και ακομα και αυτο δεν μπορουμε να το δουμε "απο απόσταση". Δεν ειναι κάτι που γινεται "μπρος στα μάτια του νου μας", γιατι εμεις ειμαστε ήδη εκει, και ειμαστε εκει πεσμένοι. Θειος γνωφος απο την μια μεριά, δική μας ένδεια απο την άλλη: "Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους
τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; "
Αλλά τα ζουμε εν δράσει στο Βάπτισμα (τα ζουν οι άλλοι στο νηπιακο, τα κουβαλάν μαζι τους μέχρι να πας τα αποδωσουν σταδιακά οταν εμεις συνειδητά σηκώνουμε το σταυρο της πίστης;)
Και απο την άλλη, η καθημερινή ζωή όπου η τρικυμία της σύγχυσης αλλα και το υλικο της σωτηρίας: Οι ρολοι που διαρκώς προβάλλει πάνω μας η κοινωνία ζητώντας να πάρουμε θέση, ρολοι αντικρουόμενοι συνοδευόμενοι απο σειρηνες και μέγαιρες, οι σκληρες ανάγκες της ζωης, τα θελκτικά δώρα που ισως βγάλουν αγγέλους ή δαιμονες, η φωτιά που νοιώθουμε να καιει μέσα μας, οι παρέες μας άλλοτε γιατρικο και θαύμα και άλλοτε βαρίδι
Μοιάζει λιγο σαν αυτα που ακουμε για τις συνάψεις στον εγκεφαλο όπου ανταγωνιστικά χημικά μπορει να μπλοκάρουν διαδικασίες. Μπλοκαρει το άσχημο πάθος το καθαρό ομα της ψυχής και εμποδιζει τον Αγιο Πνευμα να ενεργοποιήσει τη συναψη. Παλι ομως: θελημα Θεου, παραχωρηση Θεου. Μια διαρκής κίνηση όπου η σοφια του Θεου διαρκώς διαφευγει την απληστια και τον εγωισμό μου.
Διάβασα επισης στα σχόλια ενός θεολόγου (στην έκδοση των έργων του Μ Βασιλειου) οτι για τον Μ Βασιλειο η ύπαρξη των προσωπων της Αγιας Τριάδας ειναι άρρητη.
Ναι μεν η θεολογια χρησιμοποιει όρους (που έρχονται απο τον χειρισμο της καθημερινότητας, των καθημερινών ζητημάτων): ουσία, ενέργεια, υποστάσεις. Αλλα απο την άλλη δεν θέλει να "πιαστει", να "δεσμευτει" υπερβολικά.
Τι καταλαβαίνω λοιπον εγώ. Οτι η δογματική διδασκαλια δεν ειναι σαν ενα blueprint όπου τα πάντα μπαινουν σε μια σειρά. Ειναι περισσοτερο ένα ειδος χορου. Διαβάζει κανεις το δογματικο κειμενο και νοιωθει σαν να ακολουθει μια χορογραφια με εκπλήξεις που δεν σε αφηνουν να πεις: να, εγω τα βλέπω αφ υψηλού και τα οργανώνω
Στον Μ Βασιλειο εγω καταλαβαίνω τα πάντα να ξεκινουν απο την θέληση του Πατέρα. Αλλά αιφνης η θέληση αυτη έχει ενα μεσολαβητή. Τον Υιό που δημιουργεί. Αλλα και πάλι αυτο κρατα και δεν κρατά μια στιγμή γιατι η δημιουργία σταθεροποιειται και αγιάζεται απο το Αγιο Πνευμα. Για το οποιο ομως ξέρουμε ελαχιστα, ξέρουμε τις ενέργειές του, αλλά εκπορεύεται άρρητα απο τον Θεο Πατέρα. Και παλι αποστέλνεται και απο τον Υιό.
Και ακομα και αυτο δεν μπορουμε να το δουμε "απο απόσταση". Δεν ειναι κάτι που γινεται "μπρος στα μάτια του νου μας", γιατι εμεις ειμαστε ήδη εκει, και ειμαστε εκει πεσμένοι. Θειος γνωφος απο την μια μεριά, δική μας ένδεια απο την άλλη: "Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους
τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; "
Αλλά τα ζουμε εν δράσει στο Βάπτισμα (τα ζουν οι άλλοι στο νηπιακο, τα κουβαλάν μαζι τους μέχρι να πας τα αποδωσουν σταδιακά οταν εμεις συνειδητά σηκώνουμε το σταυρο της πίστης;)
Και απο την άλλη, η καθημερινή ζωή όπου η τρικυμία της σύγχυσης αλλα και το υλικο της σωτηρίας: Οι ρολοι που διαρκώς προβάλλει πάνω μας η κοινωνία ζητώντας να πάρουμε θέση, ρολοι αντικρουόμενοι συνοδευόμενοι απο σειρηνες και μέγαιρες, οι σκληρες ανάγκες της ζωης, τα θελκτικά δώρα που ισως βγάλουν αγγέλους ή δαιμονες, η φωτιά που νοιώθουμε να καιει μέσα μας, οι παρέες μας άλλοτε γιατρικο και θαύμα και άλλοτε βαρίδι
Μοιάζει λιγο σαν αυτα που ακουμε για τις συνάψεις στον εγκεφαλο όπου ανταγωνιστικά χημικά μπορει να μπλοκάρουν διαδικασίες. Μπλοκαρει το άσχημο πάθος το καθαρό ομα της ψυχής και εμποδιζει τον Αγιο Πνευμα να ενεργοποιήσει τη συναψη. Παλι ομως: θελημα Θεου, παραχωρηση Θεου. Μια διαρκής κίνηση όπου η σοφια του Θεου διαρκώς διαφευγει την απληστια και τον εγωισμό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου