Υπάρχει ένα πολύ ωραίο βιβλίο
Changeux, J. P., & Ricoeur, P. (2000). What makes us think. Trans. MB DeBevoise. Princeton: Princeton University Press.
στο οποίο ο νευροεπιστήμονας Changeux μιλαει με το φιλοσοφο Ricoeur, ας πουμε, για το ποια ειναι μια καλη πορεία προκειμένου να φτάσουμε σε μια βαθιά κατανόηση των ανθρώπων
Η γνώμη μου ειναι οτι ο μεν Ricoeur προσπαθει να αναδειξει οτι τελικά χρειαζόμαστε μια συνθετη κυκλοφορία απο discourses ( απο πειθαρχίες ομιλίας, απο πρακτικές χρησης εννοιών που διαφοροποιουνται μεταξυ τους) , ο δε Changeux προσπαθει να προβάλει τα πάντα στο "νευροβιολογικό υπόστρωμα" (παρα τα οσα λέει περι μη αναγωγισμού).
Η γνώμη μου επισης ειναι οτι αυτο που προσπαθει να διασφαλισει ο Changeux, ο λογος που δεν καταλαβαινει, δεν ακουει τον Ricoeur (ετσι νομιζω), αλλά σταθερα επανερμηνευει τα λογια του τελευταιου στο δικο του σύστημα, ειναι οτι ειναι εκστασιασμένος απο την αίσθηση ελευθερίας που του δινει ενας κοσμος όπου ο άνθρωπος και οι "αδερφοι" του ειναι η ύψιστη αρχή. Ενας κοσμος οπου δεν έχουν να δωσουν λογο σε κανένα εκτος απο την κοινότητά τους στην σημερινή της μορφή, όπου οι ιδιοι/ες ειναι ο Νομος. Πόσο μάλλον που ο ιδιος και οι φιλοι του, ως επιστημονες μεγάλου κύρους, ειναι αυτοι ακριβώς που κατα εξοχήν μπορουν να συλλάβουν το "ύψιστο αγαθό" -όσο μπορει ανθρώπινα να συλληφθεί- και άρα να έχουν λογο με κυρος στις σημαντικοτερες επιλογές. Επισης ενας κοσμος όπου η πολυπλοκότητα των διαφορετικών ανθρώπινων κοινωνιών, απο πραγματικα προβληματικος παράγοντας μπορει να γινει απλώς ένα στολιδι επι της βασικής ομοιότητας των ανθρώπων (που ανακαλυπτουν στις φυσικές επιστημες). Επομένως έτσι δινεται η δυνατότητα να ανακαλύψει κανεις στις άλλες κοινωνίες "ομοιδεάτες που καταπιέζονται" και να στηθει το πλαισιο σταυροφοριών για να σωθει το "αλάτι" εκεινων των κοινωνιων (που ειναι οι ομοιδεάτες ή οι συμπαθούντες). Και ακομα να διαγραφει το όραμα μιας μελλοντικής παγκόσμιας ειρήνης.
Εγω νοιώθω να βλέπω το αντιστοιχο του αυτοδημιουργητου ανθρώπου που επειδη ειναι πολυ επιτυχημένος στον τομέα του και επειδή έχει αναπτυξει με τον καιρό ένα τρόπο να "κάνει δουλειές" , θέλει τώρα να το επιβάλει αυτον τον τρόπο σε όλους τους άλλους, και περιφρονεί αυτους που αισθάνεται "αποτυχημένους". Και σκεφτείτε οτι όλη αυτη η συμπεριφορά συνδέεται με τη σταθερή εποδο της "ανοικτότητας της επιστήμης", οταν την έχει μετατρέψει σε προκρούστειο κρεβάτι.
Changeux, J. P., & Ricoeur, P. (2000). What makes us think. Trans. MB DeBevoise. Princeton: Princeton University Press.
στο οποίο ο νευροεπιστήμονας Changeux μιλαει με το φιλοσοφο Ricoeur, ας πουμε, για το ποια ειναι μια καλη πορεία προκειμένου να φτάσουμε σε μια βαθιά κατανόηση των ανθρώπων
Η γνώμη μου ειναι οτι ο μεν Ricoeur προσπαθει να αναδειξει οτι τελικά χρειαζόμαστε μια συνθετη κυκλοφορία απο discourses ( απο πειθαρχίες ομιλίας, απο πρακτικές χρησης εννοιών που διαφοροποιουνται μεταξυ τους) , ο δε Changeux προσπαθει να προβάλει τα πάντα στο "νευροβιολογικό υπόστρωμα" (παρα τα οσα λέει περι μη αναγωγισμού).
Η γνώμη μου επισης ειναι οτι αυτο που προσπαθει να διασφαλισει ο Changeux, ο λογος που δεν καταλαβαινει, δεν ακουει τον Ricoeur (ετσι νομιζω), αλλά σταθερα επανερμηνευει τα λογια του τελευταιου στο δικο του σύστημα, ειναι οτι ειναι εκστασιασμένος απο την αίσθηση ελευθερίας που του δινει ενας κοσμος όπου ο άνθρωπος και οι "αδερφοι" του ειναι η ύψιστη αρχή. Ενας κοσμος οπου δεν έχουν να δωσουν λογο σε κανένα εκτος απο την κοινότητά τους στην σημερινή της μορφή, όπου οι ιδιοι/ες ειναι ο Νομος. Πόσο μάλλον που ο ιδιος και οι φιλοι του, ως επιστημονες μεγάλου κύρους, ειναι αυτοι ακριβώς που κατα εξοχήν μπορουν να συλλάβουν το "ύψιστο αγαθό" -όσο μπορει ανθρώπινα να συλληφθεί- και άρα να έχουν λογο με κυρος στις σημαντικοτερες επιλογές. Επισης ενας κοσμος όπου η πολυπλοκότητα των διαφορετικών ανθρώπινων κοινωνιών, απο πραγματικα προβληματικος παράγοντας μπορει να γινει απλώς ένα στολιδι επι της βασικής ομοιότητας των ανθρώπων (που ανακαλυπτουν στις φυσικές επιστημες). Επομένως έτσι δινεται η δυνατότητα να ανακαλύψει κανεις στις άλλες κοινωνίες "ομοιδεάτες που καταπιέζονται" και να στηθει το πλαισιο σταυροφοριών για να σωθει το "αλάτι" εκεινων των κοινωνιων (που ειναι οι ομοιδεάτες ή οι συμπαθούντες). Και ακομα να διαγραφει το όραμα μιας μελλοντικής παγκόσμιας ειρήνης.
Εγω νοιώθω να βλέπω το αντιστοιχο του αυτοδημιουργητου ανθρώπου που επειδη ειναι πολυ επιτυχημένος στον τομέα του και επειδή έχει αναπτυξει με τον καιρό ένα τρόπο να "κάνει δουλειές" , θέλει τώρα να το επιβάλει αυτον τον τρόπο σε όλους τους άλλους, και περιφρονεί αυτους που αισθάνεται "αποτυχημένους". Και σκεφτείτε οτι όλη αυτη η συμπεριφορά συνδέεται με τη σταθερή εποδο της "ανοικτότητας της επιστήμης", οταν την έχει μετατρέψει σε προκρούστειο κρεβάτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου