Γυμνάσιο και Ταυτότητες και διδασκαλία της Φυσικής.

Παιδικο Σεντόνι (Βασιλική Σινάνογλου)

Αυτο το σχόλιο αφορα στη σχέση της ταυτότητας των μαθητών του Γυμνασίου και της ταυτότητας των εκπαιδευτικών που διδάσκουν Φυσική.
Αναρωτιέμαι απο καιρό σε καιρό για τις διαφορές των μαθητών στο Δημοτικο απο τους μαθητές στο Γυμνάσιο. Εχω ακούσει πως οι μαθητές/τριες στο Γυμνάσιο νοιώθουν εντονότερα τα όμορφα της ζωής ενώ έχουν ακόμα περιορισμένη αυτοπειθαρχία. Κι ακόμα νοιώθω οτι οι μαθητές όταν φτάνουν στην αρχή της εφηβείας έχουν μια προδιάθεση να χωριστουν απο τις ομάδες (πχ οικογένεια) που ήταν μέχρι τοτε στο κέντρο της ζωής τους, απο τις οποίες περιμεναν τον έπαινο και στις οποιες ένοιωθαν σιγουριά. Δεν ειναι και περιεργο αυτο (αν το δουμε απο την πλευρά της εξελικτικής ψυχολογίας). Ειναι οι ηλικίες όπου βιολογικά ετοιμάζονται για να μπορουν να στησουν δικη τους οικογένεια. Πώς να το κάνουν χωρις να κοπουν ή έστω να χαλαρώσουν αρκετά οι παλαιοί δεσμοί;
Σκέφτομαι λοιπον οτι έχουν οι μαθητές, εκει στην αρχη της εφηβείας, μια νέα διάθεση να δουν το τι μπορει να ειναι ή να μην ειναι σημαντικό για τη ζωή τους, τώρα που αισθάνονται περισσοτερο μόνοι, που αισθάνονται οτι έχουν στα χέρια τους αποφάσεις για θέματα που πριν δεν έβλεπαν. Και αυτο σημαίνει οτι μπορουν να εκτιμήσουν τη δυνατότητα να ειναι μέλη μιας κοινότητας με σημασία, μιας κοινότητας που τώρα αντιλαμβάνονται, με ένα τροπο που ειναι καινουργιος (όταν εισαι σιγουρος για το πού ανοικεις τι σε νοιάζει;)
Και η συμμετοχή σε μια νεα κοινότητα με αξία θα μπορουσε να ειναι μια ψηφίδα για τη διαμορφούμενη ταυτότητά τους. Ολα αυτα μου μοιάζουν εξαιρετικές ευκαιρίες για μας που διδάσκουμε.

Κάτι σαν το παράδοξο του Ζήνωνα

Νομίζω οτι ένας λόγος που το παράδοξο του Ζήνωνα ξεγελά τη διαίσθησή μας είναι οτι στο παράδοξο αυτο κάθε λογική "κίνηση" (ως μια μαθηματική οντότητα) μοιάζει κάπως ισάξια με κάθε άλλη.
"Μέχρι να φτάσει ο λαγος τη χελώνα η χελώνα έχει πάει λιγο παρακάτω". Αυτο επαναλαμβάνεται επ άπειρο. Βέβαια κάθε φορά ο χρόνος ειναι πιο λιγος και η αποσταση πιο μικρή αλλά νοιώθω οτι το γεγονός οτι καθε φορά έχουμε μια "διανοητική πράξη", ισάξια απο πλευράς λογικής με τις άλλες, μας ξεγελά και κάνει την απειρία να μοιάζει ανυπέρβλητο εμπόδιο.

Αυτο θυμηθηκα διαβάζοντας το παρακάτω κομμάτι απο το βιβλιο του Christian Huyghens Cosmotheoros:
For here we may mount from this dull Earth, and viewing it from on high, consider whether Nature has laid out all her cost and finery upon this small speck of Dirt. So, lioke travelers in other distant Coutrys, we shall be better able to judg of what' done at home , know how to make a true estimate of, and set its own value upon every thing. We shall be less apt to admire what this World calls great, shall nobly despise those Trifles the generality of Men set their Affections on, when we know that there are a multitude of such Earths ihabited and adorned as well as our own.

Εδω λοιπον βλέπω κάτι αντιστοιχο με το παράδοξο του Ζηνωνα. Ενω στο παράδοξο του Ζηνωνα το ασημαντο εμπειρικά "φουσκώνει" και γινεται μια απειρία που κάνει την εμπειρία παράδοξη, εδω το εξαιρετικά σημαντικό για εμάς, αυτα στα οποια "the generality of Men set their Affections on", γινεται ένα τιποτα και μια σκόνη.