Για το Πολυτεχνειο

Εγω ημουν τοτε 6-7 χρονων
Χρονια να δωσω κάποια σημασία
Σημερα στη γιορτη των μεγάλων παιδιών μου:




Ενας πολίτης στα 35, με μια απορία για το άδικο κοιτώντας τον αστυνόμο με το γκλόπ
"Γιατί να μην είμαι ελεύθερος;"
Διαβάζω ισως δικές μου σκεψεις και οχι τις δικές του
αλλα
σκέφτομαι την αίσθηση εκείνη της αδικίας που ένωσε τους έλληνες το 40
και τη φράση του Σεφέρη:
Ο ελεύθερος άνθρωπος, ο δίκαιος άνθρωπος, ο άνθρωπος ζυγαριά της ζωής ― αν υπάρχει μια ιδέα βασικά ελληνική, δεν είναι άλλη.  ( «Ένας Έλληνας - Ο Μακρυγιάννης», 1943. Δοκιμές, Α΄. Ίκαρος, 1974. 256. )
και το Χριστό να ρωτάει: αν ειπα κάτι λαθος πές το, αλλοιώς γιατι με δέρνεις; (και τις μπουνιές οταν ήταν με καλυμμένο το πρόσωπο;)
Και το λέω παρά το ότι με πολύ επιφύλαξη ακούω πια επικλήσεις "για το κατάφωρο άδικο".

Το "σφαγειο"

Πώς γίνεται τέχνη ο βιωμένος σωματικός πόνος;
Ο πόλεμος;
Τι ταχυδακτιλουργία ειναι αυτη;

Και μετα σε κάποιο σημείο να λέει:
"βαστάω γερά, κρατάω καλά"
Ο τόνος μου θύμισε το ένα απο τα παιδιά του Ησαία
"Ταχέως σκύλευσον, ὀξέως προνόμευσον"
Ο ρυθμός και η κόντρα. Και η ελπίδα.

Δεν χρειάζομαι πια το μυθο του Πολυτεχνείου, ή του 40 ή του 21
Αλλά χρειάζομαι το Πολυτεχνείο και το 40 και το 21
Για τις δικές μου ανάγκες αυτο που ήταν,χωρίς εξιδανικεύσεις, είναι μια χαρά.