Γιατι άραγε ειναι δυσκολο να βρεις συγχρονους Αγιους με καλη "τυπική μορφωση". Μια απάντηση μπορει να ειναι οτι οσο κανεις γινεται πιο μορφωμενος τοσο λιγοτερο πιστευει.
Η γνωμη μου ειναι οτι κάτι άλλο συμβαίνει. Εχει να κάνει με κάποιες απο τις "παραδοχές" της τυπικής εκπαιδευσης. Νομιζω οτι η τυπική εκπαιδευση αναπτυχθηκε αρχικά σε χώρες οπου ηταν έντονη η αντίδραση στη δημόσια παρουσία του Θεου (το Γαλλικο μοντέλο). Ή που η χάρη του Θεου πιστοποιουνταν απο την κοσμική επιτυχία και τελικά μετατρεπόταν σε μια ιδιομορφη "χαρίτωση μέσα απο την επιτυχία στην αγορά" (το Αγγλοσαξωνικο μοντέλο) . Οι άνθρωποι ένοιωθαν πολυ έντονα οτι δεν έχουν πουθενά αλλου να κρατηθουν (σε ενα κοσμο δυσκολο και λογω φυσικών δυσκολιων και λογω συγκρουσεων) παρα στους εαυτους τους και στις συμμαχίες τους. Την ιδια στιγμη αναγνωριζεται η Τυχη ως μέγιστος παράγοντας αλλά και γινεται προσπαθεια να ελαχιστοποιηθει απο ανθρώπους που προσπαθούσαν να "χαρτογραφήσουν" τα πάντα, να μην αφήσουν κερκοπορτες, να έχουν λάβει υπόψη τους το καθετι και να κερδίζουν με αυτο τον τρόπο στους αγωνες τους με τους άλλους (In the end of the day he who counts the beans wins).
Σκέφτομαι λοιπον οτι ο παραδοσιακος μοναχος ή ο παραδοσιακος έλληνας ειναι ενα πολυ ατιθασο φρουτο, πολυ λιγοτερο τυπικά οργανωμένο απο οτι ο μεσος μορφωμένος σημερα. Αν ομως πάρουμε ενα σημερινο παιδι και το περάσουμε απο ενα συστημα τυπικής εκπαιδευσης όπου "ολα έχουν τη θεση τους", οπου "ολα ειναι χαρτογραφημένα", διαμορφώνουμε ένα ανθρωπο που σκέφτεται και φαντάζεται με πολυ συγκεκριμένους τροπους, ενα πειθαρχημένο "καλο παιδι" το οποιο θα κατανοήσει την υπακοή, το δογμα, την ηθική με ενα τροπο πολυ πιο συστηματοποιημένο αλλά και πολυ πιο κλειστο απο το παλαιό παιδί.
Απο την πλευρά της θρησκευτικής αγωγης ένα σχολειο με ανοικτά προβλήματα, με πολλαπλές λυσεις, με διάλογο, με ρισκα, με μυστηριο τελικά, ειναι πολυ πιο κοντά στο να βοηθήσει στην αγιότητα απο ένα σχολειο ενος πληρως χαρτογραφημένου κοσμου, όπου όλοι οι κανονες ειναι εκει και εμεις ειμαστε ένας υπολογιστής που θα πρέπει να μεινει πειστος στους κανονες για να φτάσει στο στόχο.
Η γνωμη μου ειναι οτι κάτι άλλο συμβαίνει. Εχει να κάνει με κάποιες απο τις "παραδοχές" της τυπικής εκπαιδευσης. Νομιζω οτι η τυπική εκπαιδευση αναπτυχθηκε αρχικά σε χώρες οπου ηταν έντονη η αντίδραση στη δημόσια παρουσία του Θεου (το Γαλλικο μοντέλο). Ή που η χάρη του Θεου πιστοποιουνταν απο την κοσμική επιτυχία και τελικά μετατρεπόταν σε μια ιδιομορφη "χαρίτωση μέσα απο την επιτυχία στην αγορά" (το Αγγλοσαξωνικο μοντέλο) . Οι άνθρωποι ένοιωθαν πολυ έντονα οτι δεν έχουν πουθενά αλλου να κρατηθουν (σε ενα κοσμο δυσκολο και λογω φυσικών δυσκολιων και λογω συγκρουσεων) παρα στους εαυτους τους και στις συμμαχίες τους. Την ιδια στιγμη αναγνωριζεται η Τυχη ως μέγιστος παράγοντας αλλά και γινεται προσπαθεια να ελαχιστοποιηθει απο ανθρώπους που προσπαθούσαν να "χαρτογραφήσουν" τα πάντα, να μην αφήσουν κερκοπορτες, να έχουν λάβει υπόψη τους το καθετι και να κερδίζουν με αυτο τον τρόπο στους αγωνες τους με τους άλλους (In the end of the day he who counts the beans wins).
Σκέφτομαι λοιπον οτι ο παραδοσιακος μοναχος ή ο παραδοσιακος έλληνας ειναι ενα πολυ ατιθασο φρουτο, πολυ λιγοτερο τυπικά οργανωμένο απο οτι ο μεσος μορφωμένος σημερα. Αν ομως πάρουμε ενα σημερινο παιδι και το περάσουμε απο ενα συστημα τυπικής εκπαιδευσης όπου "ολα έχουν τη θεση τους", οπου "ολα ειναι χαρτογραφημένα", διαμορφώνουμε ένα ανθρωπο που σκέφτεται και φαντάζεται με πολυ συγκεκριμένους τροπους, ενα πειθαρχημένο "καλο παιδι" το οποιο θα κατανοήσει την υπακοή, το δογμα, την ηθική με ενα τροπο πολυ πιο συστηματοποιημένο αλλά και πολυ πιο κλειστο απο το παλαιό παιδί.
Απο την πλευρά της θρησκευτικής αγωγης ένα σχολειο με ανοικτά προβλήματα, με πολλαπλές λυσεις, με διάλογο, με ρισκα, με μυστηριο τελικά, ειναι πολυ πιο κοντά στο να βοηθήσει στην αγιότητα απο ένα σχολειο ενος πληρως χαρτογραφημένου κοσμου, όπου όλοι οι κανονες ειναι εκει και εμεις ειμαστε ένας υπολογιστής που θα πρέπει να μεινει πειστος στους κανονες για να φτάσει στο στόχο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου