Συζητωντας για τη Φυσικη

Συζητησα με δυο κοριτστια του Δημοτικου  ενα απο τα θεματα Φυσικής στις εξετάσεις των πρωτοετων.



Ειναι ενα κυκλωμα στο οποιο "τρεχουν"τα ηλεκτρονια

Στη συζήτησή μας εγω τους έλεγα πώς φαντάζονται οι φυσικοι μια τετοια κατασταση. Οτι φαντάζονται τα ηλεκτρονια να κρατουν σταθερές αποστάσεις, σαν να γινεται ενας κυκλικος χωρός. Οτι η πηγή δημιουργει ένα συστημα τροφοδοσιας που απλώνεται στα καλωδια και δινει σε κάθε ηλεκτρονιο ενα συγκεκριμένο ποσο ενέργειας (ιδια για όλα ό,τι διαδρομή και να ακολουθήσουν, που πρέπει ολο να χρησιμοποιηθει). Οτι το η ενέργεια που ξοδευει το κάθε ηλεκτρονιο στα λαμπάκια ειναι τοσο μεγαλυτερη οσο μεγαλυτερη ειναι η ταχυτητα με την οποια κινειται.

Σε καποιο σημειο το ενδιαφερον ηταν περισσοτερο μαθηματικό . Σταματω  σε κατι περιορισμένο. το ερωτημα ηταν πιανης μπαταριας η ενεργεια θα τελειώσει γρηγορότερα. συζητώντας με το ενα κοριτσι συνηδειτοποιώ το εξης. Οτι μοιάζει η λεξη "γρηγορότερα" να μπαινει στο στοχαστρο και τοτε καθετι που έχει να κάνει με την "γρηγοράδα" στο σχετικο προβλημα να λαμβάνεται υποψη και να επιρεάζει την πορεια της σκεψης. 

Εμεις λοιπον καταλήξαμε να καταλάβουμε οτι το σημαντικο ειναι το πού τα ηλεκτρονια ειναι γρηγορότερα

Το "γρηγοροτερα" μπορει να ερμηνευθει με πολλους τροπους. Μπορει να αναφέρεται:

α) Στο ποσο γρηγορα τρέχουν τα ηλεκτρονια, με την έννοια του ποια ειναι η ταχυτητά τους

β) Στο κάθε ποσο δινουν ενέργεια (η γρηγοράδα με την οποια συναντουν μια αναγκη προσφορας σε ενέργεια κάθε τοσο)

γ) Ποσους "κτυπους χρονου" θα πάρει για να δώσει την ενεργεια του αφου θα την έχει παρει

(μπορει και άλλα)

Ετσι λοιπον η μια κοπέλα, στο ερωτημα: πού τα ηλεκτρονια κινουνται γρηγορότερα, αυτο στο οποιο επικεντρωνοταν ήταν οτι: επειδη τα ηλεκτρονια ειναι "κολητα", το ηλεκτρονιο θα ειναι διπλα στην λαμπα τη στιγμη που δινει ενέργεια και άρα την "ιδια" στιγμη που παιρνει την ενέργεια "την ιδια " στιγμη τη δινει. Μοιαζει να ειναι φοβερά γρηγορο

Θελω να πω οτι δεν ειναι οτι φανταζεται κάποια πράγματα και ανάμεσα στις νοερες εικονες και στην λεκτικη αποδοση υπάρχει καποιο χάσμα που επιτρέπει σε κάποιον, σαν ζωγραφος που βάζει πινελιές σε ένα πινακα, να κανει μικροαλλαγές. Αλλα οι κρισιμες λεξεις μοιάζει να "καρφωνουν στο νου" κάποιες συγκεκριμένες εικονες/διαδικασίες και το συμπλοκο να κυριαρχει στη σκέψη του παιδιου. Σαν να δυσκολευεται το παιδι να κάνει αυτο το συμπλοκο "μια σκέψη" την οποια να μπορει να την εποπτευει απο μακριά αλλά μάλλον η ανάπτυξη (οπως λεμε οτι αναπτυσεται ενα φυτο) αυτου του "συμπλοκου" ΕΙΝΑΙ η σκέψη του παιδιου στην ολότητά της.

Ειναι αραγε μια άλλη αντιμετώπιση της "μητρικης γλώσσας"; Αλλαζει άραγε με την εφηβεία η σχέση ανάμεσα στη γλώσσα και στο ποιος ειμαι; Σαν να εμφανιζεται ενα "σκισιμο" που ειναι ταυτοχρονα πονος αλλά και ευκαιρια;

Αν ειναι έτσι,ποσο διαφορετικά βιώνουν τα παιδιά μας πριν την εφηβεια τα λογια μας σε σχέση με το πώς εμεις τα λέμε! Και τι ειδους αναμνησεις συγκροτουν αυτα τα λογια για τα παιδιά οταν φτασουν στην εφηβεια! Σαν να έχει κανεις ως αναμνησεις των λογων των γονιών του και των στάσεων των γονιών του κάτι παραποιημένο.

Μπορει ομως να ειναι και οτι δεν έχω βρει τον τρόπο να υποστηριξω τα παιδιά αυτα στην ανάπτυξη της θεωρητικής σκέψης. (αυτη μάλλον ειναι η οπτική του Davydov)