In my opinion MOE is a new way of thinking and experiencing. So one could see its introduction as the introduction of a new technology and then there is a question about what determines intention to use this technology. I think TAM (Technology acceptance model , for example http://www.vvenkatesh.us/Downloads/Papers/fulltext/pdf/2000(2)_MS_Venkatesh_Davis.pdf) and its varieties could be useful.
Φυλλο
Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015
Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015
Modes of existence as a paradigm shift
In the way I understand the MOE approach I take it to be an opportunity for a paradigm shift. I find as the central point in this shift the experience of Meeting-Witnessing(of a meeting)
I think that this is the way I understand the "experience of passing" ("Procedure 2: shift sideways from the object subject divide and begin to be within the world so as to feel the experience of passing.")
I think that this is the way I understand the "experience of passing" ("Procedure 2: shift sideways from the object subject divide and begin to be within the world so as to feel the experience of passing.")
Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015
Trying to get the gist of the modes of existence
This is an effort to articulate the gist of the Modes of Existence, their ways of interconnecting, for me. A kind of personal draft. It is not a faithful presentation of Latour's intent and thought. It is my way of making something meaningful for me out of it, making use of my understanding of life. I accept gratefully what I find of value in his work but it does not bound me. It is to the reality that I try to be faithful to the degree that I can (even though I am just a common person and not a philosopher , getting the allowance from my culture which recognizes the right of searching for the Good even for commoners) and not to the author.
I start by the feeling that in this way of approaching things the self is like a wheel turned by the winds. The self registers meetings (crossings?) that bring him/her forth in the foreground and also is witness of meetings (crossings?) that happen.
In the way that I make sense of the modes of existence the self is always in the potential presence of other potential discussants. There is a potential community of humans in which experience can be shared most probably by understanding "between the lines" (in the way I take Alva Noe to be suggesting for art in "Strange tools"). To my understanding this sharing is a way of distributing the tension Voegelin speaks about when putting the human in an intermediate place. Put otherwise, for me this community is the equivalent of the synods in Christianity.
When one is in the flow of a mode, one feels in "flow", that is in a situation when it is difficult to asign priority to the puppeteer or to the pupet. Other modes are perceived in the background, with the side of one's eye, and it feels that they could be grasped ("If I turn my attention to this mode I could just zero on it"). They too are part of what is going on. But graspability (in a reified form) is a little like a Hermann Grid Illusion (http://www.michaelbach.de/ot/lum_herGrid/). It is the feeling of the easy presence of other modes and how they are viewed when flowing in this mode, that creates the special feel of this one mode which, being in flow, one cannot zero on without loosing its special feel. When one stops to zero one is in [PRE] which is like standing in apprehension. If one zeros on other modes and manages to get flowing then a similar situation reapears. It is the similarity of the experience that justifies us in recognizing "one more mode" (recognizing the quality of "modeness of experience"), and not the list of specifications at the end of the book (the list is important and helpful and is a progress in understanding but is not the constitutive experience of the mode- I find myself speaking as if the "mode of existence" is a symbol in Voegelin's sense).
If the flow on different modes is like music [PRE] is the silence that is unknowingly pregnant.
I start by the feeling that in this way of approaching things the self is like a wheel turned by the winds. The self registers meetings (crossings?) that bring him/her forth in the foreground and also is witness of meetings (crossings?) that happen.
In the way that I make sense of the modes of existence the self is always in the potential presence of other potential discussants. There is a potential community of humans in which experience can be shared most probably by understanding "between the lines" (in the way I take Alva Noe to be suggesting for art in "Strange tools"). To my understanding this sharing is a way of distributing the tension Voegelin speaks about when putting the human in an intermediate place. Put otherwise, for me this community is the equivalent of the synods in Christianity.
When one is in the flow of a mode, one feels in "flow", that is in a situation when it is difficult to asign priority to the puppeteer or to the pupet. Other modes are perceived in the background, with the side of one's eye, and it feels that they could be grasped ("If I turn my attention to this mode I could just zero on it"). They too are part of what is going on. But graspability (in a reified form) is a little like a Hermann Grid Illusion (http://www.michaelbach.de/ot/lum_herGrid/). It is the feeling of the easy presence of other modes and how they are viewed when flowing in this mode, that creates the special feel of this one mode which, being in flow, one cannot zero on without loosing its special feel. When one stops to zero one is in [PRE] which is like standing in apprehension. If one zeros on other modes and manages to get flowing then a similar situation reapears. It is the similarity of the experience that justifies us in recognizing "one more mode" (recognizing the quality of "modeness of experience"), and not the list of specifications at the end of the book (the list is important and helpful and is a progress in understanding but is not the constitutive experience of the mode- I find myself speaking as if the "mode of existence" is a symbol in Voegelin's sense).
If the flow on different modes is like music [PRE] is the silence that is unknowingly pregnant.
Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015
Για την ποιηση. Απο το διάλογο Σεφερη Τσατσου
"Ενα κοινο που θα μπορουσε να βρεθει μπροστα στο καλλιτέχνημα στην κατάσταση "καλης πιστης"..."
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015
Μια ακτινογραφια της Ελλάδας
Δεν ειμαι ειδικος. Απο ένστικτο μου φαινεται καλο
Ten tips about Greece
https://aristosd.wordpress.com/2015/09/22/ten-tips-about-greece/#more-175605220
Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015
Μαθηματικο
Αναρωτηθηκα. Μπορουμε να φτιάξουμε ένα δεκαδικο αριθμό αναμεσα στο 0 και το 1 τέτοιον ώστε:
Οποιο ψηφιο του και να διαλέξουμε (ας πουμε το 7 που παρουσιάζεται στο 534ο ψηφιο) να μην μπορει να βρεθει κάποιος φυσικός Ν (πχ ο 67899) τετοιος ωστε, απο εκεινο το σημειο και μετα κάθε Ν (πχ 67899) ψηφια θα εμφανιζεται και πάλι το ιδιο ψηφιο (πχ το 7 στο παράδειγμά μας);
Οποιο ψηφιο του και να διαλέξουμε (ας πουμε το 7 που παρουσιάζεται στο 534ο ψηφιο) να μην μπορει να βρεθει κάποιος φυσικός Ν (πχ ο 67899) τετοιος ωστε, απο εκεινο το σημειο και μετα κάθε Ν (πχ 67899) ψηφια θα εμφανιζεται και πάλι το ιδιο ψηφιο (πχ το 7 στο παράδειγμά μας);
Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015
[REF] and science
In the mode [REF] there is emphasis given on chains of reference that connect us with "distant entities" and reference is made about "immutable mobiles" that move along these chains.
There is something that bothers me in this understanding of [REF]:
There is something that bothers me in this understanding of [REF]:
Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015
Μου αρεσει αυτος ο άνθρωπος! Nobukazu Kuriki
Ενας Γιαπωνέζος που του αρεσει να ανεβαινει μονος στο Εβερεστ το χειμώνα
Ο λογαριασμός του στο twitter
https://twitter.com/kurikiyama_en
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015
Κύματα στο πάπλωμα
Παρατηρησα οτι μπορει κανεις να δημιουργήσει κυματα σε ένα πάπλωμα. Ομως δεν ήξερα πώς να τα εξηγήσω
Εμοιαζε λες και βλέπω ενα σωμα να κινειται. Αλλά εκτιμούσα οτι το πολύ να υπάρχουν 5 λιτρα αέρα (δηλαδή 5 γραμμαρια αέρα περιπου) που κινουνταν με μια ταχύτητα της τάξης του 1m/sec. Αυτο ειναι πολυ μικρή ορμή σε σχέση με τις ορμές που εμφανιζονται στο πάπλωμα. Πώς μπορει να "κανονιζει" το τι συμβαίνει;
Σκεψεις απλου πιστου για τα δογματικά
Διαβάζω στον Μ Βασίλειο οτι το άρρητο της εκπόρευσης του Αγιου Πνεύματος ειναι μια ακίνδυνη άγνοια. Σκεφτομαι πώς λειτουργεί το δόγμα σε εμάς
Διάβασα επισης στα σχόλια ενός θεολόγου (στην έκδοση των έργων του Μ Βασιλειου) οτι για τον Μ Βασιλειο η ύπαρξη των προσωπων της Αγιας Τριάδας ειναι άρρητη.
Ναι μεν η θεολογια χρησιμοποιει όρους (που έρχονται απο τον χειρισμο της καθημερινότητας, των καθημερινών ζητημάτων): ουσία, ενέργεια, υποστάσεις. Αλλα απο την άλλη δεν θέλει να "πιαστει", να "δεσμευτει" υπερβολικά.
Τι καταλαβαίνω λοιπον εγώ. Οτι η δογματική διδασκαλια δεν ειναι σαν ενα blueprint όπου τα πάντα μπαινουν σε μια σειρά. Ειναι περισσοτερο ένα ειδος χορου. Διαβάζει κανεις το δογματικο κειμενο και νοιωθει σαν να ακολουθει μια χορογραφια με εκπλήξεις που δεν σε αφηνουν να πεις: να, εγω τα βλέπω αφ υψηλού και τα οργανώνω
Στον Μ Βασιλειο εγω καταλαβαίνω τα πάντα να ξεκινουν απο την θέληση του Πατέρα. Αλλά αιφνης η θέληση αυτη έχει ενα μεσολαβητή. Τον Υιό που δημιουργεί. Αλλα και πάλι αυτο κρατα και δεν κρατά μια στιγμή γιατι η δημιουργία σταθεροποιειται και αγιάζεται απο το Αγιο Πνευμα. Για το οποιο ομως ξέρουμε ελαχιστα, ξέρουμε τις ενέργειές του, αλλά εκπορεύεται άρρητα απο τον Θεο Πατέρα. Και παλι αποστέλνεται και απο τον Υιό.
Και ακομα και αυτο δεν μπορουμε να το δουμε "απο απόσταση". Δεν ειναι κάτι που γινεται "μπρος στα μάτια του νου μας", γιατι εμεις ειμαστε ήδη εκει, και ειμαστε εκει πεσμένοι. Θειος γνωφος απο την μια μεριά, δική μας ένδεια απο την άλλη: "Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους
τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; "
Αλλά τα ζουμε εν δράσει στο Βάπτισμα (τα ζουν οι άλλοι στο νηπιακο, τα κουβαλάν μαζι τους μέχρι να πας τα αποδωσουν σταδιακά οταν εμεις συνειδητά σηκώνουμε το σταυρο της πίστης;)
Και απο την άλλη, η καθημερινή ζωή όπου η τρικυμία της σύγχυσης αλλα και το υλικο της σωτηρίας: Οι ρολοι που διαρκώς προβάλλει πάνω μας η κοινωνία ζητώντας να πάρουμε θέση, ρολοι αντικρουόμενοι συνοδευόμενοι απο σειρηνες και μέγαιρες, οι σκληρες ανάγκες της ζωης, τα θελκτικά δώρα που ισως βγάλουν αγγέλους ή δαιμονες, η φωτιά που νοιώθουμε να καιει μέσα μας, οι παρέες μας άλλοτε γιατρικο και θαύμα και άλλοτε βαρίδι
Μοιάζει λιγο σαν αυτα που ακουμε για τις συνάψεις στον εγκεφαλο όπου ανταγωνιστικά χημικά μπορει να μπλοκάρουν διαδικασίες. Μπλοκαρει το άσχημο πάθος το καθαρό ομα της ψυχής και εμποδιζει τον Αγιο Πνευμα να ενεργοποιήσει τη συναψη. Παλι ομως: θελημα Θεου, παραχωρηση Θεου. Μια διαρκής κίνηση όπου η σοφια του Θεου διαρκώς διαφευγει την απληστια και τον εγωισμό μου.
Διάβασα επισης στα σχόλια ενός θεολόγου (στην έκδοση των έργων του Μ Βασιλειου) οτι για τον Μ Βασιλειο η ύπαρξη των προσωπων της Αγιας Τριάδας ειναι άρρητη.
Ναι μεν η θεολογια χρησιμοποιει όρους (που έρχονται απο τον χειρισμο της καθημερινότητας, των καθημερινών ζητημάτων): ουσία, ενέργεια, υποστάσεις. Αλλα απο την άλλη δεν θέλει να "πιαστει", να "δεσμευτει" υπερβολικά.
Τι καταλαβαίνω λοιπον εγώ. Οτι η δογματική διδασκαλια δεν ειναι σαν ενα blueprint όπου τα πάντα μπαινουν σε μια σειρά. Ειναι περισσοτερο ένα ειδος χορου. Διαβάζει κανεις το δογματικο κειμενο και νοιωθει σαν να ακολουθει μια χορογραφια με εκπλήξεις που δεν σε αφηνουν να πεις: να, εγω τα βλέπω αφ υψηλού και τα οργανώνω
Στον Μ Βασιλειο εγω καταλαβαίνω τα πάντα να ξεκινουν απο την θέληση του Πατέρα. Αλλά αιφνης η θέληση αυτη έχει ενα μεσολαβητή. Τον Υιό που δημιουργεί. Αλλα και πάλι αυτο κρατα και δεν κρατά μια στιγμή γιατι η δημιουργία σταθεροποιειται και αγιάζεται απο το Αγιο Πνευμα. Για το οποιο ομως ξέρουμε ελαχιστα, ξέρουμε τις ενέργειές του, αλλά εκπορεύεται άρρητα απο τον Θεο Πατέρα. Και παλι αποστέλνεται και απο τον Υιό.
Και ακομα και αυτο δεν μπορουμε να το δουμε "απο απόσταση". Δεν ειναι κάτι που γινεται "μπρος στα μάτια του νου μας", γιατι εμεις ειμαστε ήδη εκει, και ειμαστε εκει πεσμένοι. Θειος γνωφος απο την μια μεριά, δική μας ένδεια απο την άλλη: "Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους
τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; "
Αλλά τα ζουμε εν δράσει στο Βάπτισμα (τα ζουν οι άλλοι στο νηπιακο, τα κουβαλάν μαζι τους μέχρι να πας τα αποδωσουν σταδιακά οταν εμεις συνειδητά σηκώνουμε το σταυρο της πίστης;)
Και απο την άλλη, η καθημερινή ζωή όπου η τρικυμία της σύγχυσης αλλα και το υλικο της σωτηρίας: Οι ρολοι που διαρκώς προβάλλει πάνω μας η κοινωνία ζητώντας να πάρουμε θέση, ρολοι αντικρουόμενοι συνοδευόμενοι απο σειρηνες και μέγαιρες, οι σκληρες ανάγκες της ζωης, τα θελκτικά δώρα που ισως βγάλουν αγγέλους ή δαιμονες, η φωτιά που νοιώθουμε να καιει μέσα μας, οι παρέες μας άλλοτε γιατρικο και θαύμα και άλλοτε βαρίδι
Μοιάζει λιγο σαν αυτα που ακουμε για τις συνάψεις στον εγκεφαλο όπου ανταγωνιστικά χημικά μπορει να μπλοκάρουν διαδικασίες. Μπλοκαρει το άσχημο πάθος το καθαρό ομα της ψυχής και εμποδιζει τον Αγιο Πνευμα να ενεργοποιήσει τη συναψη. Παλι ομως: θελημα Θεου, παραχωρηση Θεου. Μια διαρκής κίνηση όπου η σοφια του Θεου διαρκώς διαφευγει την απληστια και τον εγωισμό μου.
Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015
Ερμηνεια της Μουσικής
Διαβάζω ενα πολυ ωραίο βιβλίο
Sweet anticipation του David huron
Αφορά στην ανάλυση του ψυχολογικου βιώματος της μουσικής και στηρίζεται στην ανάλυση της "προσδοκίας"
Η σχετική θεωρια λέγεται ITPRA ( Imagination-Tension-Prediction-Response-Appraisal) (δυο παρουσιάσεις
Και ενα βιντεο
Sweet anticipation του David huron
Αφορά στην ανάλυση του ψυχολογικου βιώματος της μουσικής και στηρίζεται στην ανάλυση της "προσδοκίας"
Η σχετική θεωρια λέγεται ITPRA ( Imagination-Tension-Prediction-Response-Appraisal) (δυο παρουσιάσεις
- http://thebiasedmindblog.com/2014/02/26/itpra-theory/
- http://muse.jhu.edu/journals/mal/summary/v089/89.3.biancorosso.html)
Οι συναισθηματικές αξιολογήσεις της προσδοκιας και των συνεπειών τους αποδιδονται απο τον συγγραφεα (σελ 16) στη βαση των εξης ερωτησεων:
- What do you think might happen, and how do you feel about that prospect? (Imagination)
- Are you ready for what's about to happen? How do the preparations make you feel? (Tension)
- Did you place a good bet- did you predict the outcome accurately? Are you pleased or disappointed by the accuracy of your wager? (Prediction)
- Asuming the worst, how have you reacted? How does this reaction make you feel? (Reaction)
- Upon reflection, how do you feel about haw things have turned out? (Appraisal)
Και ενα βιντεο
Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015
Learning in AIME
One of the things I notice in Nyrup & Thomsen's report 'AIME-Perceptions and Experiences'
https://www.academia.edu/15255102/AIME_-_Perceptions_and_Experiences
is the importance f2f meetings had for the participants in the AIME inquiry. Ia m going to see AIME from the point of view of learning.
https://www.academia.edu/15255102/AIME_-_Perceptions_and_Experiences
is the importance f2f meetings had for the participants in the AIME inquiry. Ia m going to see AIME from the point of view of learning.
Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2015
Trying to make a Mendeleyev table for the modes of Existence
An alternative way to think on the modes of existence in such a way as to get suggestions on modes that may need splitting or on new modes that may be needed is to use the Medeleyev strategy (for organizing knowledge in Chemistry) and thus to organize them in ways that allow gaps to appear
Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015
Composing in AIME
Oen issue that has been noted relative to AIME in the specbook (http://www.modesofexistence.org/specbook-specbook-2/) is the issue of composing.
Given that there exist roughly these (and perhaps some other) Modes of Existence, how does the process of composing go on?
To my understanding one of the very interesting meditations on the characteristics of "good composing" and on the process of composing is Christopher Alexanders' "The Nature of Order" (http://www.natureoforder.com/)
http://www.tkwa.com/fifteen-properties/ Has a nice presentation of 15 properties that Alexander has singled out through his studies (the number is open to change)
And the following is a way (by me) to organize these modes
I am thinking that each mode may have a different feel when used in a composite "picture". For example modes like [FIC], [TEC], [REP] seem to me very strong in brining forth "entities", beings left in their wake that seem very concrete (which I take to be like "centers"). Moreover these "good properties" are supposed to guide the bringing forth of high quality wholes. For example:
Given that there exist roughly these (and perhaps some other) Modes of Existence, how does the process of composing go on?
To my understanding one of the very interesting meditations on the characteristics of "good composing" and on the process of composing is Christopher Alexanders' "The Nature of Order" (http://www.natureoforder.com/)
http://www.tkwa.com/fifteen-properties/ Has a nice presentation of 15 properties that Alexander has singled out through his studies (the number is open to change)
And the following is a way (by me) to organize these modes
- The “centers” and their quality (strong center, good shape, roughness)
- Emptiness as center (Void, positive space, Local symmetries)
- Centers next to each other (boundaries, contrasts, alternating repetition)
- Resonance (Echoes, graded variation, Levels of scale)
- Composition (Non separatedness, Inner calm, Deep interlock)
I am thinking that each mode may have a different feel when used in a composite "picture". For example modes like [FIC], [TEC], [REP] seem to me very strong in brining forth "entities", beings left in their wake that seem very concrete (which I take to be like "centers"). Moreover these "good properties" are supposed to guide the bringing forth of high quality wholes. For example:
Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2015
Ενας νεος κοσμος γεννιέται
"What is difficult for the surrounding world is to realise that Africa will become a much more important part of the world. And I see that because so many big investment banks invite me to come and lecture because they see, 'Wow! There's economic growth in Africa. Wow! Companies in Africa are profitable today.' They see customers."
http://www.bbc.com/news/world-africa-34188248
http://www.bbc.com/news/world-africa-34188248
Ο Βυγκότσκυ και ο Μ Βασιλειος
"Επεσα" σε ενα κειμενο του Μ Βασιλειου (ενα κομμάτι του ανατρεπτικου του απολογητικου Ευνομιου) που μου έφερε στο νου τη διακριση καθημερινών απο επιστημονικές έννοιες στο Βυγκότσκυ)
- Τη επινοια... τη ψυχη του νενοηκότος ενίδρυται τα νοήματα---
- Τη επινοια... τη ψυχη του νενοηκότος ενίδρυται τα νοήματα---
Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015
Μια αποψη για το ζητημα της μετανάστευσης απο τις εμπολεμες περιοχες της Μεσογειου προς την ΕΕ
http://www.aljazeera.com/programmes/upfront/2015/09/reality-check-europe-refugee-crisis-150905084518848.html
και καποια στοιχεια για την τρέχουσα μετανάστευση(απο αναγκη) στην ευρώπη
http://www.bbc.com/news/world-europe-34131911
Βέβαια το ζήτημα δεν ειναι (για όσους υποδέχονται στη χώρα τους) τι ποσοστο ειναι οι εισερχόμενοι μετανάστες σε σχέση με ολη την ΕΕ, αλλά τι ποσοστο ειναι οι εισερχόμενοι άνθρωποι σε σχέση με τις αντιστοιχες ηλικιακές ομάδες στη χώρα τους ειδικά.
Με δεδομένο επίσης οτι έρχονται πολλοι νεοι άνθρωποι χωρις υποστηριξη (http://www.bbc.com/news/world-europe-34286458) , αυτο σημαινει για τους Δυτικους Ευρωπαιους να αναλάβουν μια πατρική/μητρική στάση απέναντί τους, για να κοινωνικοποιηθουν στους τροπους της Ευρωπης και να μην καταληξουν σε μαφιες και εκμετάλευση.
και καποια στοιχεια για την τρέχουσα μετανάστευση(απο αναγκη) στην ευρώπη
http://www.bbc.com/news/world-europe-34131911
Βέβαια το ζήτημα δεν ειναι (για όσους υποδέχονται στη χώρα τους) τι ποσοστο ειναι οι εισερχόμενοι μετανάστες σε σχέση με ολη την ΕΕ, αλλά τι ποσοστο ειναι οι εισερχόμενοι άνθρωποι σε σχέση με τις αντιστοιχες ηλικιακές ομάδες στη χώρα τους ειδικά.
Με δεδομένο επίσης οτι έρχονται πολλοι νεοι άνθρωποι χωρις υποστηριξη (http://www.bbc.com/news/world-europe-34286458) , αυτο σημαινει για τους Δυτικους Ευρωπαιους να αναλάβουν μια πατρική/μητρική στάση απέναντί τους, για να κοινωνικοποιηθουν στους τροπους της Ευρωπης και να μην καταληξουν σε μαφιες και εκμετάλευση.
Δευτέρα 3 Αυγούστου 2015
Τρίτη 14 Ιουλίου 2015
Changeux και Ricoeur 2
Changeux: Experience shows that nothing is achieved where consensus is the aim. In fact there is often a third way. Innovation and creativity maqke it possible to find solutions that are not merely the least of several evils but that actual represent and advance.
O Changeux μιλάει για τις εμπειριες του ως προεδρος της επιτροπής Βιοηθικής στη Γαλλία, για ένα διάστημα. Τι καταλαβαίνω; Οτι στρεφόμενοι βαθια μέσα στις παραδοσεις τους (πολυ διαφορετικές) τα μελη ειναι σε θέση να βρουν κοινους δρομους.
Ποια ειναι η πηγη ομως των "κοινωνδρομων", που κανένας δεν θα μπορουσε να εξασφαλισει εκ των προτέρων; Δεν ειναι αυτο που περιγράφει εδω ενα μυστηριο εμπειρικά διαπιστωμένο;
Σκέφτομαι αυτο που λένε για εμάς: οτι δεν έχουμε κουλτουρα συνεργασιών και συμφωνιών.
Μήπως ειναι αυτο συνέπεια του οτι δενκάνουμε αυτο που περιγράφεται εδω; Του οτι δεν στρεφομαστε σε βάθος σε αυτο που φέρνουμε, δεν εμπιστευόμαστε την πηγή του, αλλά προσπαθουμε να διαχειριστουμε καταστάσεις με "λογικο" τρόπο και καταλήγουμε σε παροδικές συμφωνίες χωρίς βάθος χρονου και χωρις βάθος δικής μας δέσμευσης.
Ειναι το φταίξιμο γι αυτο μονο δικο μας; Ποσο συχνά καλουμαστε να πάρουμε αποφάσεις τη στιγμη που ενα εξωτερικο περιβάλλον έχει ηδη αποφασίσει για εμάς; Πόσο συχνά ένα εξωτερικο περιβάλλο "δωροδοκει" τους συμμετέχοντες σε ενα εθνικο διαλογο να μπουν με ανειλικρινή διάθεση; Εχουμε εμεις τη δυνατότητα να "τρέξουμε" αυτες τις διαδικασιες μέσα απο τις οποιες θα αποκτήσουμε κουλτουρα συνεργασίας ή μας ζητουν καποια πράγματα και μετα μας στερουν τα μέσα για να μπορεσουμε να τα υλοποιήσουμε;
O Changeux μιλάει για τις εμπειριες του ως προεδρος της επιτροπής Βιοηθικής στη Γαλλία, για ένα διάστημα. Τι καταλαβαίνω; Οτι στρεφόμενοι βαθια μέσα στις παραδοσεις τους (πολυ διαφορετικές) τα μελη ειναι σε θέση να βρουν κοινους δρομους.
Ποια ειναι η πηγη ομως των "κοινωνδρομων", που κανένας δεν θα μπορουσε να εξασφαλισει εκ των προτέρων; Δεν ειναι αυτο που περιγράφει εδω ενα μυστηριο εμπειρικά διαπιστωμένο;
Σκέφτομαι αυτο που λένε για εμάς: οτι δεν έχουμε κουλτουρα συνεργασιών και συμφωνιών.
Μήπως ειναι αυτο συνέπεια του οτι δενκάνουμε αυτο που περιγράφεται εδω; Του οτι δεν στρεφομαστε σε βάθος σε αυτο που φέρνουμε, δεν εμπιστευόμαστε την πηγή του, αλλά προσπαθουμε να διαχειριστουμε καταστάσεις με "λογικο" τρόπο και καταλήγουμε σε παροδικές συμφωνίες χωρίς βάθος χρονου και χωρις βάθος δικής μας δέσμευσης.
Ειναι το φταίξιμο γι αυτο μονο δικο μας; Ποσο συχνά καλουμαστε να πάρουμε αποφάσεις τη στιγμη που ενα εξωτερικο περιβάλλον έχει ηδη αποφασίσει για εμάς; Πόσο συχνά ένα εξωτερικο περιβάλλο "δωροδοκει" τους συμμετέχοντες σε ενα εθνικο διαλογο να μπουν με ανειλικρινή διάθεση; Εχουμε εμεις τη δυνατότητα να "τρέξουμε" αυτες τις διαδικασιες μέσα απο τις οποιες θα αποκτήσουμε κουλτουρα συνεργασίας ή μας ζητουν καποια πράγματα και μετα μας στερουν τα μέσα για να μπορεσουμε να τα υλοποιήσουμε;
Το νεο σχολειο και η αγιότητα
Γιατι άραγε ειναι δυσκολο να βρεις συγχρονους Αγιους με καλη "τυπική μορφωση". Μια απάντηση μπορει να ειναι οτι οσο κανεις γινεται πιο μορφωμενος τοσο λιγοτερο πιστευει.
Η γνωμη μου ειναι οτι κάτι άλλο συμβαίνει. Εχει να κάνει με κάποιες απο τις "παραδοχές" της τυπικής εκπαιδευσης. Νομιζω οτι η τυπική εκπαιδευση αναπτυχθηκε αρχικά σε χώρες οπου ηταν έντονη η αντίδραση στη δημόσια παρουσία του Θεου (το Γαλλικο μοντέλο). Ή που η χάρη του Θεου πιστοποιουνταν απο την κοσμική επιτυχία και τελικά μετατρεπόταν σε μια ιδιομορφη "χαρίτωση μέσα απο την επιτυχία στην αγορά" (το Αγγλοσαξωνικο μοντέλο) . Οι άνθρωποι ένοιωθαν πολυ έντονα οτι δεν έχουν πουθενά αλλου να κρατηθουν (σε ενα κοσμο δυσκολο και λογω φυσικών δυσκολιων και λογω συγκρουσεων) παρα στους εαυτους τους και στις συμμαχίες τους. Την ιδια στιγμη αναγνωριζεται η Τυχη ως μέγιστος παράγοντας αλλά και γινεται προσπαθεια να ελαχιστοποιηθει απο ανθρώπους που προσπαθούσαν να "χαρτογραφήσουν" τα πάντα, να μην αφήσουν κερκοπορτες, να έχουν λάβει υπόψη τους το καθετι και να κερδίζουν με αυτο τον τρόπο στους αγωνες τους με τους άλλους (In the end of the day he who counts the beans wins).
Σκέφτομαι λοιπον οτι ο παραδοσιακος μοναχος ή ο παραδοσιακος έλληνας ειναι ενα πολυ ατιθασο φρουτο, πολυ λιγοτερο τυπικά οργανωμένο απο οτι ο μεσος μορφωμένος σημερα. Αν ομως πάρουμε ενα σημερινο παιδι και το περάσουμε απο ενα συστημα τυπικής εκπαιδευσης όπου "ολα έχουν τη θεση τους", οπου "ολα ειναι χαρτογραφημένα", διαμορφώνουμε ένα ανθρωπο που σκέφτεται και φαντάζεται με πολυ συγκεκριμένους τροπους, ενα πειθαρχημένο "καλο παιδι" το οποιο θα κατανοήσει την υπακοή, το δογμα, την ηθική με ενα τροπο πολυ πιο συστηματοποιημένο αλλά και πολυ πιο κλειστο απο το παλαιό παιδί.
Απο την πλευρά της θρησκευτικής αγωγης ένα σχολειο με ανοικτά προβλήματα, με πολλαπλές λυσεις, με διάλογο, με ρισκα, με μυστηριο τελικά, ειναι πολυ πιο κοντά στο να βοηθήσει στην αγιότητα απο ένα σχολειο ενος πληρως χαρτογραφημένου κοσμου, όπου όλοι οι κανονες ειναι εκει και εμεις ειμαστε ένας υπολογιστής που θα πρέπει να μεινει πειστος στους κανονες για να φτάσει στο στόχο.
Η γνωμη μου ειναι οτι κάτι άλλο συμβαίνει. Εχει να κάνει με κάποιες απο τις "παραδοχές" της τυπικής εκπαιδευσης. Νομιζω οτι η τυπική εκπαιδευση αναπτυχθηκε αρχικά σε χώρες οπου ηταν έντονη η αντίδραση στη δημόσια παρουσία του Θεου (το Γαλλικο μοντέλο). Ή που η χάρη του Θεου πιστοποιουνταν απο την κοσμική επιτυχία και τελικά μετατρεπόταν σε μια ιδιομορφη "χαρίτωση μέσα απο την επιτυχία στην αγορά" (το Αγγλοσαξωνικο μοντέλο) . Οι άνθρωποι ένοιωθαν πολυ έντονα οτι δεν έχουν πουθενά αλλου να κρατηθουν (σε ενα κοσμο δυσκολο και λογω φυσικών δυσκολιων και λογω συγκρουσεων) παρα στους εαυτους τους και στις συμμαχίες τους. Την ιδια στιγμη αναγνωριζεται η Τυχη ως μέγιστος παράγοντας αλλά και γινεται προσπαθεια να ελαχιστοποιηθει απο ανθρώπους που προσπαθούσαν να "χαρτογραφήσουν" τα πάντα, να μην αφήσουν κερκοπορτες, να έχουν λάβει υπόψη τους το καθετι και να κερδίζουν με αυτο τον τρόπο στους αγωνες τους με τους άλλους (In the end of the day he who counts the beans wins).
Σκέφτομαι λοιπον οτι ο παραδοσιακος μοναχος ή ο παραδοσιακος έλληνας ειναι ενα πολυ ατιθασο φρουτο, πολυ λιγοτερο τυπικά οργανωμένο απο οτι ο μεσος μορφωμένος σημερα. Αν ομως πάρουμε ενα σημερινο παιδι και το περάσουμε απο ενα συστημα τυπικής εκπαιδευσης όπου "ολα έχουν τη θεση τους", οπου "ολα ειναι χαρτογραφημένα", διαμορφώνουμε ένα ανθρωπο που σκέφτεται και φαντάζεται με πολυ συγκεκριμένους τροπους, ενα πειθαρχημένο "καλο παιδι" το οποιο θα κατανοήσει την υπακοή, το δογμα, την ηθική με ενα τροπο πολυ πιο συστηματοποιημένο αλλά και πολυ πιο κλειστο απο το παλαιό παιδί.
Απο την πλευρά της θρησκευτικής αγωγης ένα σχολειο με ανοικτά προβλήματα, με πολλαπλές λυσεις, με διάλογο, με ρισκα, με μυστηριο τελικά, ειναι πολυ πιο κοντά στο να βοηθήσει στην αγιότητα απο ένα σχολειο ενος πληρως χαρτογραφημένου κοσμου, όπου όλοι οι κανονες ειναι εκει και εμεις ειμαστε ένας υπολογιστής που θα πρέπει να μεινει πειστος στους κανονες για να φτάσει στο στόχο.
Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015
Changeux και Ricoeur
Υπάρχει ένα πολύ ωραίο βιβλίο
Changeux, J. P., & Ricoeur, P. (2000). What makes us think. Trans. MB DeBevoise. Princeton: Princeton University Press.
στο οποίο ο νευροεπιστήμονας Changeux μιλαει με το φιλοσοφο Ricoeur, ας πουμε, για το ποια ειναι μια καλη πορεία προκειμένου να φτάσουμε σε μια βαθιά κατανόηση των ανθρώπων
Η γνώμη μου ειναι οτι ο μεν Ricoeur προσπαθει να αναδειξει οτι τελικά χρειαζόμαστε μια συνθετη κυκλοφορία απο discourses ( απο πειθαρχίες ομιλίας, απο πρακτικές χρησης εννοιών που διαφοροποιουνται μεταξυ τους) , ο δε Changeux προσπαθει να προβάλει τα πάντα στο "νευροβιολογικό υπόστρωμα" (παρα τα οσα λέει περι μη αναγωγισμού).
Η γνώμη μου επισης ειναι οτι αυτο που προσπαθει να διασφαλισει ο Changeux, ο λογος που δεν καταλαβαινει, δεν ακουει τον Ricoeur (ετσι νομιζω), αλλά σταθερα επανερμηνευει τα λογια του τελευταιου στο δικο του σύστημα, ειναι οτι ειναι εκστασιασμένος απο την αίσθηση ελευθερίας που του δινει ενας κοσμος όπου ο άνθρωπος και οι "αδερφοι" του ειναι η ύψιστη αρχή. Ενας κοσμος οπου δεν έχουν να δωσουν λογο σε κανένα εκτος απο την κοινότητά τους στην σημερινή της μορφή, όπου οι ιδιοι/ες ειναι ο Νομος. Πόσο μάλλον που ο ιδιος και οι φιλοι του, ως επιστημονες μεγάλου κύρους, ειναι αυτοι ακριβώς που κατα εξοχήν μπορουν να συλλάβουν το "ύψιστο αγαθό" -όσο μπορει ανθρώπινα να συλληφθεί- και άρα να έχουν λογο με κυρος στις σημαντικοτερες επιλογές. Επισης ενας κοσμος όπου η πολυπλοκότητα των διαφορετικών ανθρώπινων κοινωνιών, απο πραγματικα προβληματικος παράγοντας μπορει να γινει απλώς ένα στολιδι επι της βασικής ομοιότητας των ανθρώπων (που ανακαλυπτουν στις φυσικές επιστημες). Επομένως έτσι δινεται η δυνατότητα να ανακαλύψει κανεις στις άλλες κοινωνίες "ομοιδεάτες που καταπιέζονται" και να στηθει το πλαισιο σταυροφοριών για να σωθει το "αλάτι" εκεινων των κοινωνιων (που ειναι οι ομοιδεάτες ή οι συμπαθούντες). Και ακομα να διαγραφει το όραμα μιας μελλοντικής παγκόσμιας ειρήνης.
Εγω νοιώθω να βλέπω το αντιστοιχο του αυτοδημιουργητου ανθρώπου που επειδη ειναι πολυ επιτυχημένος στον τομέα του και επειδή έχει αναπτυξει με τον καιρό ένα τρόπο να "κάνει δουλειές" , θέλει τώρα να το επιβάλει αυτον τον τρόπο σε όλους τους άλλους, και περιφρονεί αυτους που αισθάνεται "αποτυχημένους". Και σκεφτείτε οτι όλη αυτη η συμπεριφορά συνδέεται με τη σταθερή εποδο της "ανοικτότητας της επιστήμης", οταν την έχει μετατρέψει σε προκρούστειο κρεβάτι.
Changeux, J. P., & Ricoeur, P. (2000). What makes us think. Trans. MB DeBevoise. Princeton: Princeton University Press.
στο οποίο ο νευροεπιστήμονας Changeux μιλαει με το φιλοσοφο Ricoeur, ας πουμε, για το ποια ειναι μια καλη πορεία προκειμένου να φτάσουμε σε μια βαθιά κατανόηση των ανθρώπων
Η γνώμη μου ειναι οτι ο μεν Ricoeur προσπαθει να αναδειξει οτι τελικά χρειαζόμαστε μια συνθετη κυκλοφορία απο discourses ( απο πειθαρχίες ομιλίας, απο πρακτικές χρησης εννοιών που διαφοροποιουνται μεταξυ τους) , ο δε Changeux προσπαθει να προβάλει τα πάντα στο "νευροβιολογικό υπόστρωμα" (παρα τα οσα λέει περι μη αναγωγισμού).
Η γνώμη μου επισης ειναι οτι αυτο που προσπαθει να διασφαλισει ο Changeux, ο λογος που δεν καταλαβαινει, δεν ακουει τον Ricoeur (ετσι νομιζω), αλλά σταθερα επανερμηνευει τα λογια του τελευταιου στο δικο του σύστημα, ειναι οτι ειναι εκστασιασμένος απο την αίσθηση ελευθερίας που του δινει ενας κοσμος όπου ο άνθρωπος και οι "αδερφοι" του ειναι η ύψιστη αρχή. Ενας κοσμος οπου δεν έχουν να δωσουν λογο σε κανένα εκτος απο την κοινότητά τους στην σημερινή της μορφή, όπου οι ιδιοι/ες ειναι ο Νομος. Πόσο μάλλον που ο ιδιος και οι φιλοι του, ως επιστημονες μεγάλου κύρους, ειναι αυτοι ακριβώς που κατα εξοχήν μπορουν να συλλάβουν το "ύψιστο αγαθό" -όσο μπορει ανθρώπινα να συλληφθεί- και άρα να έχουν λογο με κυρος στις σημαντικοτερες επιλογές. Επισης ενας κοσμος όπου η πολυπλοκότητα των διαφορετικών ανθρώπινων κοινωνιών, απο πραγματικα προβληματικος παράγοντας μπορει να γινει απλώς ένα στολιδι επι της βασικής ομοιότητας των ανθρώπων (που ανακαλυπτουν στις φυσικές επιστημες). Επομένως έτσι δινεται η δυνατότητα να ανακαλύψει κανεις στις άλλες κοινωνίες "ομοιδεάτες που καταπιέζονται" και να στηθει το πλαισιο σταυροφοριών για να σωθει το "αλάτι" εκεινων των κοινωνιων (που ειναι οι ομοιδεάτες ή οι συμπαθούντες). Και ακομα να διαγραφει το όραμα μιας μελλοντικής παγκόσμιας ειρήνης.
Εγω νοιώθω να βλέπω το αντιστοιχο του αυτοδημιουργητου ανθρώπου που επειδη ειναι πολυ επιτυχημένος στον τομέα του και επειδή έχει αναπτυξει με τον καιρό ένα τρόπο να "κάνει δουλειές" , θέλει τώρα να το επιβάλει αυτον τον τρόπο σε όλους τους άλλους, και περιφρονεί αυτους που αισθάνεται "αποτυχημένους". Και σκεφτείτε οτι όλη αυτη η συμπεριφορά συνδέεται με τη σταθερή εποδο της "ανοικτότητας της επιστήμης", οταν την έχει μετατρέψει σε προκρούστειο κρεβάτι.
Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015
Ενα θαυμάσιο παράδοξο της Στατιστικής
Simpson's Paradox
1. Ενα Πανεπιστημιο έχει δυο σχολες που παιρνουν και άντρες και γυναίκες
Στη Σχολή 1 δοκιμάζουν να πάνε 100 αντρες και 100 γυναικες και περνά το 80% απο την καθεμιά κατηγορία
Αρα
Αντρες (συνολο 100) Γυναικες(συνολο 100)
Περνουν Δεν περνουν Περνουν Δεν περνουν
80 20 80 20
Στη Σχολή 2 πηγαινουν συνηθως περισσοτεροι άντρες απο γυναικες. Ομως και για τους 2 περνά το 60%
Πανε λοιπον 50 αντρες και περνούν 30 και 10 γυναικες και περνουν 6
Αρα
Αντρες (συνολο 50) Γυναικες(συνολο 10)
Περνουν Δεν περνουν Περνουν Δεν περνουν
30 20 6 4
Οπως βλέπετε το Πανεπιστημιο ΔΕΝ κάνει καμιά διάκριση.
Ας δουμε ομως τα συνολικά αποτελέσματα
Στο Πανεπιστήμιο αυτο δοκιμάζουν να πάνε συνολικά 150 αντρες και 110 γυναικες
Απο τους άντρες σε κάθε σχολή του Πανεπιστημίου περνούν 80+ 30= 110 και επομένως το ποσοστο επιτυχίας ειναι 110/150= 73%
Απο τις γυναίκες σε κάθε σχολή του Πανεπιστημίου περνούν 80+6= 86 και επομένως το ποσοστό επιτυχίας ειναι 86/110= 78%
Αρα το Πανεπιστήμιο κάνει διακρίσεις σε βαρος των ανδρων (73%<78%)
2. Αλλη εφαρμογή
Ειμαι μια εταιρεια και ρωτάω τις γνώμες των πολιτών. θέλω να μάθουν ποσοι προτιμουν τα α και ανεξάρτητα πόσοι προτιμουν το β. Ομως μεσα στον πληθυσμό υπαρχουν διαφορετικές ομάδες
Στην ομάδα Α προτιμουν το α κατα 80% και το β κατα 70%
Στην ομάδα Β προτιμουν το α κατα 50% και το β κατα 40%
Σε καθε περιπτωση το Α το α ειναι πιο δημοφιλές απο το β
Αν ομως εγω επιτηδες επιλέξω η ομάδα Β να αντιπροσωπευθει ελάχιστα σε αυτους που ρωτώνται για το β τοτε τα αποτελέσματα θα πλησιάσουν το 70% ενω αναφορικά με το α οι προτιμήσεις θα "αραιωσουν" μεταξυ 80% και 50%
3. Η γενικοτερη σκεψη ειναι: αν συγκρινουμε μια προοπτική α με μια προοπτική β αλλα οι "ψηφοφοροι" ειναι χωρισμένοι σε ομάδες και υπάρχουν διαφορετικοι "μηχανισμοι" που οδηγουν στο να προτιμηθει η α ή η β τοτε αναλογα με το αν κάποιος πληθυσμος απο τυχη ή επιλογή ή λαθος σχεδιασμου υποεκπροσωπειται τοτε το "συνολικο αποτέλεσμα" μπορει να ξεγελάσει.
Δηλαδή το να πεις: εγω ψάχνω στατιστικές κανονικότητες χωρις να με απασχολει το πώς προκυπτουν, δεν ειναι τοσο ασφαλής μέθοδος οσο ακουγεται.
1. Ενα Πανεπιστημιο έχει δυο σχολες που παιρνουν και άντρες και γυναίκες
Στη Σχολή 1 δοκιμάζουν να πάνε 100 αντρες και 100 γυναικες και περνά το 80% απο την καθεμιά κατηγορία
Αρα
Αντρες (συνολο 100) Γυναικες(συνολο 100)
Περνουν Δεν περνουν Περνουν Δεν περνουν
80 20 80 20
Στη Σχολή 2 πηγαινουν συνηθως περισσοτεροι άντρες απο γυναικες. Ομως και για τους 2 περνά το 60%
Πανε λοιπον 50 αντρες και περνούν 30 και 10 γυναικες και περνουν 6
Αρα
Αντρες (συνολο 50) Γυναικες(συνολο 10)
Περνουν Δεν περνουν Περνουν Δεν περνουν
30 20 6 4
Οπως βλέπετε το Πανεπιστημιο ΔΕΝ κάνει καμιά διάκριση.
Ας δουμε ομως τα συνολικά αποτελέσματα
Στο Πανεπιστήμιο αυτο δοκιμάζουν να πάνε συνολικά 150 αντρες και 110 γυναικες
Απο τους άντρες σε κάθε σχολή του Πανεπιστημίου περνούν 80+ 30= 110 και επομένως το ποσοστο επιτυχίας ειναι 110/150= 73%
Απο τις γυναίκες σε κάθε σχολή του Πανεπιστημίου περνούν 80+6= 86 και επομένως το ποσοστό επιτυχίας ειναι 86/110= 78%
Αρα το Πανεπιστήμιο κάνει διακρίσεις σε βαρος των ανδρων (73%<78%)
2. Αλλη εφαρμογή
Ειμαι μια εταιρεια και ρωτάω τις γνώμες των πολιτών. θέλω να μάθουν ποσοι προτιμουν τα α και ανεξάρτητα πόσοι προτιμουν το β. Ομως μεσα στον πληθυσμό υπαρχουν διαφορετικές ομάδες
Στην ομάδα Α προτιμουν το α κατα 80% και το β κατα 70%
Στην ομάδα Β προτιμουν το α κατα 50% και το β κατα 40%
Σε καθε περιπτωση το Α το α ειναι πιο δημοφιλές απο το β
Αν ομως εγω επιτηδες επιλέξω η ομάδα Β να αντιπροσωπευθει ελάχιστα σε αυτους που ρωτώνται για το β τοτε τα αποτελέσματα θα πλησιάσουν το 70% ενω αναφορικά με το α οι προτιμήσεις θα "αραιωσουν" μεταξυ 80% και 50%
3. Η γενικοτερη σκεψη ειναι: αν συγκρινουμε μια προοπτική α με μια προοπτική β αλλα οι "ψηφοφοροι" ειναι χωρισμένοι σε ομάδες και υπάρχουν διαφορετικοι "μηχανισμοι" που οδηγουν στο να προτιμηθει η α ή η β τοτε αναλογα με το αν κάποιος πληθυσμος απο τυχη ή επιλογή ή λαθος σχεδιασμου υποεκπροσωπειται τοτε το "συνολικο αποτέλεσμα" μπορει να ξεγελάσει.
Δηλαδή το να πεις: εγω ψάχνω στατιστικές κανονικότητες χωρις να με απασχολει το πώς προκυπτουν, δεν ειναι τοσο ασφαλής μέθοδος οσο ακουγεται.
Η αριθμογραμμή, μια άγρια γραμμή
Τι πιο απλο απο ενα κομματι της αριθμογραμμής. Μοιάζει τοσο ελεγχόμενο απο εμάς τους ιδιους
πχ
0___________1___________2___________3
και ομως, ειναι τέτοιος ο τρόπος της σκέψης μας που μέσα σε αυτο το πεπερασμένο πράγμα μπορει να υπάρχει κάτι άγριο, παράδοξο και αυτο έχει να κάνει με το πώς συναντούμε το άπειρο
Να γινω πιο συγκεκριμένος.
Τρίτη 30 Ιουνίου 2015
Two myths in natural sciences
Natural sciences rest on two fundamental myths (the term is not used in a derogatory senses)
In the first myth man/woman "turns around" and moves towards the past. The past is approached and so it comes "closer" and as it comes "closer" it reveals richer and richer details
In the second myth man/woman approaches and object getting smaller at the same time. He/she is siphoned in the object and in the process the object gets larger and larger revealing richer and richer details
There are also the inverted movements (I move towards the inverted past, the future, but now I can change things- I expand, I become huge, I can grab the solar system in my hand)
In the first myth man/woman "turns around" and moves towards the past. The past is approached and so it comes "closer" and as it comes "closer" it reveals richer and richer details
In the second myth man/woman approaches and object getting smaller at the same time. He/she is siphoned in the object and in the process the object gets larger and larger revealing richer and richer details
There are also the inverted movements (I move towards the inverted past, the future, but now I can change things- I expand, I become huge, I can grab the solar system in my hand)
Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015
Το παρελθόν κρίνει το παρον
"Turning attention toward the body gas the historical merit of having balanced our views of the world of consciousness. If these focuses of attention, however, are radicalized to the point of negating all structures of consciousness that are not directly determined by the body, if basing consciousness in the body hypertrophies into the causation of consiousness by the body, then the radicalization and hyperbolization reveals an attitude that is characterized as morbid in the pneumato-pathological sense of Plato's nosos. The world of consciousness becomes a wasteland (of different degrees in different thinkers), and the facination with the vital sphere -sensuousness and vital forces, their growth and decline- dominates philosophical attitudes"
Voegelin, E. (1990). Anamnesis (Vol. 6). University of Missouri Press. (pg 17)
Voegelin, E. (1990). Anamnesis (Vol. 6). University of Missouri Press. (pg 17)
Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015
AIME continuing the dialogue between Ricoeur and Changeux
I think that the dialogue between Changeux and Ricoeur
Changeux, J. P., & Ricoeur, P. (2000). What makes us think. Trans. MB DeBevoise. Princeton: Princeton University Press.
is very interesting and illuminating. Changeux was at the time in his 60s and Ricoeur in his eighties and to my understanding they are not just two people that are arguing (politely) on some important issues. It seems to me that they are also arguing on the significance of their lives, on what they have heartily promoted through their lives.
Ricoeur talks in this book about the great difficulty to devise another discourse, one that is neither the discourse of the phenomenology nor the discourse of scientists but that somehow can make clearer the connection between the other two discourses(for example in page 69).
In my opinion one way to see the contribution of AIME and the Modes of Existence Book is as a way to devise such a different kind of discourse. Even if it turns out that the effort does not deliver it still feels like the right way to go, a way that allows various sciences and experiences in life to communicate, a way that speaks at the same time about a variety of changes that need to be coordinated and that does not leave the scientific observer and her context, the scientific signs, the fragility and bizarness of human communication outside the account of "objective" knowledge.
A strage sense of self-understanding
In the Modes of Existence Book
pg 410
"the individual is second and secondary, entirely dependent on the multiform roles left in the wake of the courses of contraqdictory injunctions that can never aseemble these roles in a round, solid, full, subject....the agents ... must.. beg from the value meters to which bthey are connected the alms of fragments of approximate reasoning...What do we find in its place? Quivering little beings wandering around groping in the dark while waiting to receive something from the passage of scripts: sometimes fragments of projects, sometimes allocations of preferences, sometimes suggested roles, sometimes quittances"
I am also reminded of Seferis' "Last stop" (http://www.jstor.org/stable/29737258?seq=2#page_scan_tab_contents)
humankind is tender, a sheaf of grass;
lips and fingers yearning for a white breast
eyes half-closed against the glare of day
and legs that would run, be they never so exhausted,
at the slightest whiff of gain.
Humankind is tender and thirsty as the grass,
insatiable like the grass, its nerves are roots that spread;
(though later:
Can humankind be something different?
Is it not that which transmits life?
A time to sow, a time to reap. )
I am also reminded how much in our experience is a stage and a dream. How much for example is our visual experience full of estimations and coverups, a cloth full of holes and yet feeling so full and complete. Yet fullness and completeness is not the most basic. The flow of true communication is the most basic and we can learn to accept to live with very limited means if we feel we can secure this.
pg 410
"the individual is second and secondary, entirely dependent on the multiform roles left in the wake of the courses of contraqdictory injunctions that can never aseemble these roles in a round, solid, full, subject....the agents ... must.. beg from the value meters to which bthey are connected the alms of fragments of approximate reasoning...What do we find in its place? Quivering little beings wandering around groping in the dark while waiting to receive something from the passage of scripts: sometimes fragments of projects, sometimes allocations of preferences, sometimes suggested roles, sometimes quittances"
I am also reminded of Seferis' "Last stop" (http://www.jstor.org/stable/29737258?seq=2#page_scan_tab_contents)
humankind is tender, a sheaf of grass;
lips and fingers yearning for a white breast
eyes half-closed against the glare of day
and legs that would run, be they never so exhausted,
at the slightest whiff of gain.
Humankind is tender and thirsty as the grass,
insatiable like the grass, its nerves are roots that spread;
(though later:
Can humankind be something different?
Is it not that which transmits life?
A time to sow, a time to reap. )
I am also reminded how much in our experience is a stage and a dream. How much for example is our visual experience full of estimations and coverups, a cloth full of holes and yet feeling so full and complete. Yet fullness and completeness is not the most basic. The flow of true communication is the most basic and we can learn to accept to live with very limited means if we feel we can secure this.
Τρίτη 23 Ιουνίου 2015
Similar reading experiences
A similar
reading experience when reading the Modes of Existence book and when reading
the account of categorical logic and new Axiomatization of Mathematics in
Rodin’s book
Axiomatic
Method and Category Theory (http://arxiv.org/pdf/1210.1478v1.pdf)
As a reader
when I read MOE I have the feeling that I am called to peal out layers of my
subjectivity that get externalized into ways of discourse-movement that follow
their own specifications (the modes of existence with their own specification)
while “me” is left with quite a little “Equipment”. Perhaps with just dispositions.
Me, a
Thomas-Anderson-like figure, wanting to
wake up from the dream “the World of the Western Moderns” and wandering in
what body I will find what self.
Similarly
when I read in Rodin’s book the presentation of how in Categorical Logic in
Mathematics , a general “universal” logic is abandoned in favor of local logics connected to the matter at hand,
I have this feeling that “my” logic has stopped being in my head but it now
runs “in front of my eyes”, being
projected in perceptible inscriptions.
Πορνεια και διακίνηση γυναικών στην γειτονιά μας (τη στενη και την ευρυτερη)
Going undercover as a sex worker
http://www.aljazeera.com/indepth/features/2015/06/magazine-undercover-sex-worker-human-trafficking-150610072623672.html
For the past decade, photographer and filmmaker Mimi Chakarova has covered global issues examining conflict, corruption and the sex trade. Her film The Price of Sex, a feature-length documentary on trafficking and corruption premiered in 2011.
How to read the final table in the MOE book
After putting a lot of effort I arrived to the following formula that is helpful to me
A line can be read like this:
The mode [#MODE#] extracts out of being-as-other (which I imagine as a short of a beehive, a mess of activity) the alteration of #alteration# (so I imagine out of this undifferentiated mess, which reminds a bit the "Waters" at the beginning of the Bible, coming forth the #alteration#) which is brought forth through the extension of trajectories of #trajectory# that constantly overcome the hiatus that consists of #hiatus# , and these trajectories move on when the flow of the mode #felicity condition# rather than #infelicity condition# and finally the flow of the mode in the trajectories leaves in its wake #beings to institute#.
For example
The mode [FIC] extracts out of being-as-other (which I imagine as a short of a beehive, a mess of activity) the alteration of multiplying worlds (so I imagine out of this undifferentiated mess, which reminds a bit the "Waters" at the beginning of the Bible, coming forth various "worlds"- actually the type "world" together with multiplicity, rather than worlds with specific details) which is brought forth through the extension of trajectories of triple shifting (time, space, actant) that constantly overcome the hiatus that consists of vacillations between material and form , and these trajectories move on when the flow of the mode makes something hold up, makes believe rather than causes to fail, loses and finally the flow of the mode in the trajectories leaves in its wake dispatches, figurations, forms, works of art.
I still have questions though:
A.When a being tries to pass the hiatus of [FIC] but the felicity condition is negative does this mean that the trajectory stops there or does it mean that the trajectory continues but the quality is somehow compromised?
If for example I am a director, can my theatrical play fail "partially" to move fictionally?
B.How do [FIC] trajectories (to take an example) begin and end? In what whay can an assembly bring forth the beginning of a [FIC] trajectory when nothing was there?
(Experientially it must be like at some point finding suddenly myself in medias res: I was a person holding a pen and now I am somebody who already remembers a recent past of having been visited by the Muse)
C. Beings circulate and achieve their subsistence through passes through other beings but also beings are instituted and left at the wake of the flow taking place in the trajectories and also it seems that there are beings that "Visit" collectives (?) (for example humans, like the [MET] beings) to articulate on them the alteration that they carry.
So there are beings of different compositions (single or multimodal) and having different functional roles relative to the trajectories.
"Being" seems like a term that does too many things in the MOE book.
A line can be read like this:
The mode [#MODE#] extracts out of being-as-other (which I imagine as a short of a beehive, a mess of activity) the alteration of #alteration# (so I imagine out of this undifferentiated mess, which reminds a bit the "Waters" at the beginning of the Bible, coming forth the #alteration#) which is brought forth through the extension of trajectories of #trajectory# that constantly overcome the hiatus that consists of #hiatus# , and these trajectories move on when the flow of the mode #felicity condition# rather than #infelicity condition# and finally the flow of the mode in the trajectories leaves in its wake #beings to institute#.
For example
The mode [FIC] extracts out of being-as-other (which I imagine as a short of a beehive, a mess of activity) the alteration of multiplying worlds (so I imagine out of this undifferentiated mess, which reminds a bit the "Waters" at the beginning of the Bible, coming forth various "worlds"- actually the type "world" together with multiplicity, rather than worlds with specific details) which is brought forth through the extension of trajectories of triple shifting (time, space, actant) that constantly overcome the hiatus that consists of vacillations between material and form , and these trajectories move on when the flow of the mode makes something hold up, makes believe rather than causes to fail, loses and finally the flow of the mode in the trajectories leaves in its wake dispatches, figurations, forms, works of art.
I still have questions though:
A.When a being tries to pass the hiatus of [FIC] but the felicity condition is negative does this mean that the trajectory stops there or does it mean that the trajectory continues but the quality is somehow compromised?
If for example I am a director, can my theatrical play fail "partially" to move fictionally?
B.How do [FIC] trajectories (to take an example) begin and end? In what whay can an assembly bring forth the beginning of a [FIC] trajectory when nothing was there?
(Experientially it must be like at some point finding suddenly myself in medias res: I was a person holding a pen and now I am somebody who already remembers a recent past of having been visited by the Muse)
C. Beings circulate and achieve their subsistence through passes through other beings but also beings are instituted and left at the wake of the flow taking place in the trajectories and also it seems that there are beings that "Visit" collectives (?) (for example humans, like the [MET] beings) to articulate on them the alteration that they carry.
So there are beings of different compositions (single or multimodal) and having different functional roles relative to the trajectories.
"Being" seems like a term that does too many things in the MOE book.
Δευτέρα 22 Ιουνίου 2015
Questions for the Modes of Existence book
1
MOE pg 454
"As this entire inquiry attests, deprived of other beings any existent whatsoever would cease at once to exist . Its very existence, its subsitance, is defined by the supreme duty to explore through what other beings it must pass to subsist, to earn its subsistence, This is what I have called its ARTICULATION"
In MOE there are beings that seem to fit particular modes (beings that are instituted by modes) and beings that probably are to be treated as composite. Trajectories are usually related (if I understand well) to movements along specific modes, while "courses of action" seem to be multimodal .
To me there is an issue of construction, of synthesis here. It is one thing to find analogies with modes and crossings while considering different issues (the kind one sees in Contributions). It is another thing to think and speak and act coherently in these terms in a steady way.
2. The MOE book (and the platform) "teaches" something counterintuitive, a way against our thinking habits. So it has a [MET] character: it is made to metamorphose us, to give us "ears to hear". But at the same time it acknowledges the existence of a collective that is comming together around a concern: "Making something valuable out of the mixed bag of the inheritence of previous generations of moderns". It is a matter of "saving lives".
But it is not [REL]. It sounds more like St. John than like Christ.
It all sounds like an intense exploration of how far human distributivity goes, how far the network that supports A human consciousness can go, and what beings are now heard through the resonators that are built by such networks. Since the MOE book addresses a human collective I do not see how the Aristotles' "spoudaios" can be shortcircuited. Even if devices for moral calculations are used either human judgement (the kind that is enlightenable, that is susceptible to the Holy Spirit) is present as crucial or we are in Huxley's world
"Are you my end?" Who is the recipient of this question that the (reformed?) Modern collective poses? (Is this [REL] mode?)
3. same page " ..an enigma is posed to every existent: "If I exist only through the other, which of us then is the end and which the means? I, who have to pass by way of it, am I its means or is it mine? Am I the end or is it my end?"
How is one to take such a statement?
a) Has Latour found a way to have direct contact to the enigmas posed on every existent? Do existents speak to him par excellence about what happens to them? Is this a kind of revealed wisdom and Latour is here the carrier of revelation? It seems to me a bit far fetched
b) Is Latour proposing to us a new set of memes for our brain software? "Let us start thinking as if... and see where we will end". It sounds like fiction. What about alternative fictions (for example different species leaving massively existence in the current biological countdown but through a spirit of exhileration, really enjoying this passing to nirvana. The fish species that now disapears perhaps feels having set accounts fine.)? How are alternative fictions to be weighted and compared? To me seems that in the end there are persons, communities, institutions that lock and support convictions. Is the solution to this pazzle unique? What if there are "multiple solutions"? For the time being modern life seems to be using massive doses of various "tranquilizers" so that we don't try the find out in vivo.
c) Is Latour claiming that each human existent is so "fractaled-out" that each one's finding one's own "voice" has as a requirement the instituting of many many other "voices" of existents that now talk their moral concerns as well? Is there anybody in AIME living their self-experience in such a way? Can they live this way not only under affluent conditions but in the variety of human situations one usually encounters around the world?
d)???? Something else????
MOE pg 454
"As this entire inquiry attests, deprived of other beings any existent whatsoever would cease at once to exist . Its very existence, its subsitance, is defined by the supreme duty to explore through what other beings it must pass to subsist, to earn its subsistence, This is what I have called its ARTICULATION"
In MOE there are beings that seem to fit particular modes (beings that are instituted by modes) and beings that probably are to be treated as composite. Trajectories are usually related (if I understand well) to movements along specific modes, while "courses of action" seem to be multimodal .
To me there is an issue of construction, of synthesis here. It is one thing to find analogies with modes and crossings while considering different issues (the kind one sees in Contributions). It is another thing to think and speak and act coherently in these terms in a steady way.
2. The MOE book (and the platform) "teaches" something counterintuitive, a way against our thinking habits. So it has a [MET] character: it is made to metamorphose us, to give us "ears to hear". But at the same time it acknowledges the existence of a collective that is comming together around a concern: "Making something valuable out of the mixed bag of the inheritence of previous generations of moderns". It is a matter of "saving lives".
But it is not [REL]. It sounds more like St. John than like Christ.
It all sounds like an intense exploration of how far human distributivity goes, how far the network that supports A human consciousness can go, and what beings are now heard through the resonators that are built by such networks. Since the MOE book addresses a human collective I do not see how the Aristotles' "spoudaios" can be shortcircuited. Even if devices for moral calculations are used either human judgement (the kind that is enlightenable, that is susceptible to the Holy Spirit) is present as crucial or we are in Huxley's world
"Are you my end?" Who is the recipient of this question that the (reformed?) Modern collective poses? (Is this [REL] mode?)
3. same page " ..an enigma is posed to every existent: "If I exist only through the other, which of us then is the end and which the means? I, who have to pass by way of it, am I its means or is it mine? Am I the end or is it my end?"
How is one to take such a statement?
a) Has Latour found a way to have direct contact to the enigmas posed on every existent? Do existents speak to him par excellence about what happens to them? Is this a kind of revealed wisdom and Latour is here the carrier of revelation? It seems to me a bit far fetched
b) Is Latour proposing to us a new set of memes for our brain software? "Let us start thinking as if... and see where we will end". It sounds like fiction. What about alternative fictions (for example different species leaving massively existence in the current biological countdown but through a spirit of exhileration, really enjoying this passing to nirvana. The fish species that now disapears perhaps feels having set accounts fine.)? How are alternative fictions to be weighted and compared? To me seems that in the end there are persons, communities, institutions that lock and support convictions. Is the solution to this pazzle unique? What if there are "multiple solutions"? For the time being modern life seems to be using massive doses of various "tranquilizers" so that we don't try the find out in vivo.
c) Is Latour claiming that each human existent is so "fractaled-out" that each one's finding one's own "voice" has as a requirement the instituting of many many other "voices" of existents that now talk their moral concerns as well? Is there anybody in AIME living their self-experience in such a way? Can they live this way not only under affluent conditions but in the variety of human situations one usually encounters around the world?
d)???? Something else????
Socrates and Protagoras discuss
It has been a long time and still I remembed reading this part of the dialogue (or what Plato made of it)
(Source: http://www.gutenberg.org/files/1591/1591-h/1591-h.htm)
" And I said: Protagoras, I have a wretched memory, and when any one makes a long speech to me I never remember what he is talking about. As then, if I had been deaf, and you were going to converse with me, you would have had to raise your voice; so now, having such a bad memory, I will ask you to cut your answers shorter, if you would take me with you.
(Source: http://www.gutenberg.org/files/1591/1591-h/1591-h.htm)
" And I said: Protagoras, I have a wretched memory, and when any one makes a long speech to me I never remember what he is talking about. As then, if I had been deaf, and you were going to converse with me, you would have had to raise your voice; so now, having such a bad memory, I will ask you to cut your answers shorter, if you would take me with you.
What do you mean? he said: how am I to shorten my answers? shall I make them too short?
Certainly not, I said.
But short enough?
Yes, I said.
Shall I answer what appears to me to be short enough, or what appears to you to be short enough?
I have heard, I said, that you can speak and teach others to speak about the same things at such length that words never seemed to fail, or with such brevity that no one could use fewer of them. Please therefore, if you talk with me, to adopt the latter or more compendious method.
Socrates, he replied, many a battle of words have I fought, and if I had followed the method of disputation which my adversaries desired, as you want me to do, I should have been no better than another, and the name of Protagoras would have been nowhere.
I saw that he was not satisfied with his previous answers, and that he would not play the part of answerer any more if he could help; and I considered that there was no call upon me to continue the conversation; so I said: Protagoras, I do not wish to force the conversation upon you if you had rather not, but when you are willing to argue with me in such a way that I can follow you, then I will argue with you. Now you, as is said of you by others and as you say of yourself, are able to have discussions in shorter forms of speech as well as in longer, for you are a master of wisdom; but I cannot manage these long speeches: I only wish that I could. You, on the other hand, who are capable of either, ought to speak shorter as I beg you, and then we might converse. But I see that you are disinclined, and as I have an engagement which will prevent my staying to hear you at greater length (for I have to be in another place), I will depart; although I should have liked to have heard you.
Thus I spoke, and was rising from my seat, when Callias seized me by the right hand, and in his left hand caught hold of this old cloak of mine. He said: We cannot let you go, Socrates, for if you leave us there will be an end of our discussions: I must therefore beg you to remain, as there is nothing in the world that I should like better than to hear you and Protagoras discourse. Do not deny the company this pleasure.
Now I had got up, and was in the act of departure. Son of Hipponicus, I replied, I have always admired, and do now heartily applaud and love your philosophical spirit, and I would gladly comply with your request, if I could. But the truth is that I cannot. And what you ask is as great an impossibility to me, as if you bade me run a race with Crison of Himera, when in his prime, or with some one of the long or day course runners. To such a request I should reply that I would fain ask the same of my own legs; but they refuse to comply. And therefore if you want to see Crison and me in the same stadium, you must bid him slacken his speed to mine, for I cannot run quickly, and he can run slowly. And in like manner if you want to hear me and Protagoras discoursing, you must ask him to shorten his answers, and keep to the point, as he did at first; if not, how can there be any discussion? For discussion is one thing, and making an oration is quite another, in my humble opinion."
Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015
Talking about changes of scale
1. In Pg 402 we are urged “ to treat
the large as a fragile, instrumental extension of the small”
To anybody
trained in the Natural sciences this reminds emerging phenomena, especially
emerging phenomena related to small rules that lead to unexpected global
behaviors (like a traffic jam or event in an ant colony). However in these cases one tends to start
from an individual (indeed there is a question of the kind: “what is the
starting point, the small entity based on which changes of scale will show up)
Now the
Individual, as we usually tend to use this term, is not the intended starting
point here:
- “The individual is dispersed into mutually incompatible scripts”
- “The individual “Peter” is infinitely divisible, despite its etymology, into hundreds of “Peters” whose spatial, temporal, and actantial continuity is not assured by any isotopy “ (though I did not understand well the meaning of isotopy)”
- “The individual is an overly unified aggregate”
So the
starting point is different, probably some kind of elementary script.
If I am to
follow the little I know from Physics we have qualitatively different paths that
we could follow towards expressing
changes of size (which I think is the same as “relative scaling” in the
book). One way is the one mentioned above ( in accordance to the way the
emergence of traffic jams is explained using simple rules for simple agents)
However
there is another way to speak about changes in aggregation which in my
understanding is closer to expressions like the following (pg 404):
“If there
is something “enlarging” , it is that a new being is circulating, as original
in its genre as the political cycle [POL], which makes it possible to make
anything it grasps change size [POL. ORG]”
Αυθεντικές δράσεις
Η αφορμή:
Κοιτάζω στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της γυναίκας μου άν έχει λάβει ένα μήνυμα που την ενδιέφερε. Το μήνυμα δεν έχει έρθει και λέω στα μεγάλα κορίτσια μου (Γ και Δ Δημοτικου) να πούν στη μητέρα τους τη σχετική πληροφορία (αφου εξηγήσω λίγο το θέμα). Αποφασίζουν ότι χρειάζεται να γράψουν το μήνυμα για τη μητέρα τους. ΟΜΩΣ βρίσκουν δυσκολία στο να μετασχηματίσουν αυτο που τους λέω σε ένα μήνυμα που θα τους θυμίζει τι πρέπει να πουν στη μητέρα τους. Σχεδόν μου ζητούν να τους το υπαγορεύσω ώστε απλώς να το διαβάσουν.
Σκέφτομαι:
οτι πολλές φορές ζητάμε απο τους εκπαιδευτικούς να σχεδιάσουν αυθεντικές περιστάσεις ώστε οι μαθητές να χρησιμοποιούν τη γλώσσα "με νόημα". Όμως συνειδητοποιώ οτι είναι οι γονείς εκείνοι οι οποίοι έχουν στο μέγιστο βαθμό αυτη την ευκαιρία. Αντίθετα δεν ειναι καθόλου εύκολο να κάνει κάτι τετοιο ο εκπαιδευτικος και να απευθυνθεί σε πολλά παιδιά.
Αλλα ο γονιός δεν ξέρει πού να δώσει έμφαση. Μπορει να το κάνει διαισθητικά αλλά θα μπορούσε να ειναι πολυ αποτελεσματικός αν ήξερε πέντε πράγματα.
Σκέφτομαι:
Πόσο σημαντική ειναι η επικοινωνία του εκπαιδευτικού με το γονιό. Το να μιλήσει με το γονιό για το ποιοι αντιλαμβάνεται ο ιδιος να ειναι οι στόχοι της εκπαιδευσης και της παιδείας του παιδιού του αυτη τη χρονιά. Να βοηθήσει το γονιό να αναγνωρίζει και να εκμεταλεύεται ευκαιρίες στο σπίτι. Να αναγνωρίζει ευκαιρίες που στη συνέχεια μπορούν να κοινοποιηθούν στο σχολείο και να δώσουν ¨πάσες¨ στον εκπαιδευτικό.
Σκέφτομαι:
σχεδόν χρειάζεται μια παράλληλη πορεία μάθησης απο μέρους του γονιού. Αλλά δεν υπάρχει
Κοιτάζω στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της γυναίκας μου άν έχει λάβει ένα μήνυμα που την ενδιέφερε. Το μήνυμα δεν έχει έρθει και λέω στα μεγάλα κορίτσια μου (Γ και Δ Δημοτικου) να πούν στη μητέρα τους τη σχετική πληροφορία (αφου εξηγήσω λίγο το θέμα). Αποφασίζουν ότι χρειάζεται να γράψουν το μήνυμα για τη μητέρα τους. ΟΜΩΣ βρίσκουν δυσκολία στο να μετασχηματίσουν αυτο που τους λέω σε ένα μήνυμα που θα τους θυμίζει τι πρέπει να πουν στη μητέρα τους. Σχεδόν μου ζητούν να τους το υπαγορεύσω ώστε απλώς να το διαβάσουν.
Σκέφτομαι:
οτι πολλές φορές ζητάμε απο τους εκπαιδευτικούς να σχεδιάσουν αυθεντικές περιστάσεις ώστε οι μαθητές να χρησιμοποιούν τη γλώσσα "με νόημα". Όμως συνειδητοποιώ οτι είναι οι γονείς εκείνοι οι οποίοι έχουν στο μέγιστο βαθμό αυτη την ευκαιρία. Αντίθετα δεν ειναι καθόλου εύκολο να κάνει κάτι τετοιο ο εκπαιδευτικος και να απευθυνθεί σε πολλά παιδιά.
Αλλα ο γονιός δεν ξέρει πού να δώσει έμφαση. Μπορει να το κάνει διαισθητικά αλλά θα μπορούσε να ειναι πολυ αποτελεσματικός αν ήξερε πέντε πράγματα.
Σκέφτομαι:
Πόσο σημαντική ειναι η επικοινωνία του εκπαιδευτικού με το γονιό. Το να μιλήσει με το γονιό για το ποιοι αντιλαμβάνεται ο ιδιος να ειναι οι στόχοι της εκπαιδευσης και της παιδείας του παιδιού του αυτη τη χρονιά. Να βοηθήσει το γονιό να αναγνωρίζει και να εκμεταλεύεται ευκαιρίες στο σπίτι. Να αναγνωρίζει ευκαιρίες που στη συνέχεια μπορούν να κοινοποιηθούν στο σχολείο και να δώσουν ¨πάσες¨ στον εκπαιδευτικό.
Σκέφτομαι:
σχεδόν χρειάζεται μια παράλληλη πορεία μάθησης απο μέρους του γονιού. Αλλά δεν υπάρχει
Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015
When a scientist complains about a philosopher
1. 1. Philip Anderson (which I think one can say
safely that he knows something about how Physics is done http://en.wikipedia.org/wiki/Philip_Warren_Anderson)
“screams” against Nancy Cartwright in
Anderson, P. W. (2001). Science: A ‘dappled world’or a ‘seamless web’?.Studies
in History and Philosophy of Science Part B: Studies in History and Philosophy
of Modern Physics, 32(3),
487-494.
To me the “dappled world” Anderson has Cartwright believe in is very
much like the world of sciences against the world of Science that Latour speaks
about.
Indeed Anderson takes a strong position:
He claims that Cartwright
holds “a very common misconception….
[that] the primary goal of science is prediction, prediction in the sense of
being able (or at least wishing) to exactly calculate the outcome of some
determinate set of initial conditions.
Against this Anderson states that the primary goal of science is:
“to achieve
an accurate, rational, objective, and unified view of external reality.”
In the spirit of negotiations let us see in the article what he really
cares about.
Πέμπτη 28 Μαΐου 2015
Σκεψεις για τη "μαθηση"
Πρόσφατα ενα χαρτοπωλείο απο το οποίο αγόραζα μικρά βιβλία μαρκαδόρους και χαρτικά για τα παιδιά μετακόμισε ενα μαγαζι παραδίπλα (σε μεγαλυτερο μαγαζι).
Παρατηρώ οτι τώρα το επισκέφτομαι πολυ αραιότερα και προσπαθώ να αναλυσω τα αιτια. (Οσο καταλαβαίνω τον εαυτο μου δεν ηταν το προιον μιας συνειδητής απόφασης)
1. Πιθανώς σταδικά είχα σωρεύσει μικρές δυσαρέσκειες. Ισως τα βιβλία που έβρισκα ήταν λιγα, ίσως η ιδια η διαδικασία της ευγενικής συνομιλίας που ομως μενει σταθερά στο επιφανειακό επίπεδο, ίσως η ιδια η μικρή έκταση του μαγαζιου που παραμένει μικρο. Μιλώ για συναισθήματα (;) ή μικροδιαθέσεις στα όρια του συνειδητού. Ισως η αλλαγή περιβάλλοντος δινει το σημάδι για να εκδηλωθούν. (Επιροή ειχε και οτι διαπίστωσα την παρουσία ενος άλλου μεγαλύτερου βιβλιοχαρτοπωλείου κάπως κοντά στο σπιτι, παρολο που και αυτο έχει τα δικά του μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα)
2. Το οτι ειναι κάπου αλλού. Εστω και αν ειναι τοσο μικρη η διαφορά. Αυτη ειναι μια μπιχεβιοριστική απάντηση νομιζω. Τα ποδια μου πρέπει να αλλάξουν μια συνήθεια. Με δεδομένο οτι δεν έχω ισχυρους λογους να επιμένω αναγκαστικά σε αυτο το μαγαζί, το ότι "η συνηθεια των ποδιών μου" αλλάζει, αλλάζει και τις "ψηφους" που παιρνει η συγκεκριμένη επιλογή μαγαζιου σε σχέση με άλλες πιθανές επιλογες.
3. Το οτι το εσωτερικο ειναι κάπως αλλοιώτικο. Και πάλι μια μπιχεβιοριστική απάντηση νομιζω. Το σωμα μου ξεβολευεται. Πρεπει να μάθει νεα πράγματα (πού ειναι τα διάφορα πράγματα) για κάτι που για μένα δεν ειναι πρωτεύον. Αρα και πάλι οι "ψηφοι" του συγκεκριμένου μαγαζιου σε σχέση με άλλα αλλάζει. (και αυτο ειναι "άγνωστο" και τα άλλα ειναι "άγνωστα")
Σκεφτομουν λοιπον με αφορμή αυτα:
α) το πώς οι αποψεις των πολλών μπορουν να καναλαριστουν. Ας πουμε οτι θα ήθελε μια ομάδα να προωθήσει συγκεκριμένες αντιδράσεις σε σχέση με ένα ζητημα που τωρα ειναι δευτερευον αλλά αργότερα θα έρθει στο προσκήνιο. 1. Το εισαγει σταδιακά στο δημόσιο λογο. Κανεις δεν πολυνοιάζεται γι αυτο και έτσι μπορει κανεις να "μπολιάσει" διάφορα στερεότυπα και απλοικους τρόπους σκέψης (δεν νοιαζεται κάποιος να τα τσεκάρει συστηματικά). Γινονται κάτι σαν το "σωμα μου που ειχε συνηθίσει" 2. Αποτομα και σε συνθήκες κρισης το δευτερευον ζητημα έρχεται στο προσκήνιο και πρέπει να παρθουν γρήγορες αποφάσεις. Ο κόσμος κατ αρχην εμπιστευεται αυτο όπου το σώμα του ευκολα τον οδηγεί.
β) Το οτι κάποιος που έχει να κάνει με πελάτες και αλλάζει κατι πρέπει να σκεφτει σοβαρα όχι μονο το πώς να εξακολουθει να προσφέρει κάτι αξιόλογο αλλά και πώς να διευκολυνει το να "ξαναμάθει"¨το σωμα των πελατων τις νέες κινήσεις (πχ με προσφορές ή με άλλες δρασεις). Σκέφτομαι πχ οτι αν ειναι να προωθησουμε σε μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικους νέες προσεγγισεις στη διδασκαλία που στηρίζονται σε βαθυτερες κατανοήσεις για τη μάθηση ή σε μεγαλύτερη και βαθύτερη δική τους ενεργοποιηση, δεν χρειάζεται μόνο να γινει αυτο πειστικο αλλά χρειάζεται να δουλέψουμε τις "συνηθειές" τους, να παγιώσουμε σενάρια προσέγγισης, μονοπάτια, που να βγάζουν κατα προτίμηση στις κατευθυνσεις που εμεις θέλουμε (παρά το οτι ξεκινουν αυτη τη στιγμή με συνηθειες, μονοπάτια πουτα ποδια τους έχουν συνηθίσει να βαδίζουν, τα οποία μονοπάτια οδηγουν σε άλλα "μαγαζια", σε άλλες πρακτικές)
Μοιάζει δηλαδή να χρειάζεται να δημιουργήσουμε νέες διαδρομές με τα δικά τους "χαρακτηριστικά σημεία" και να μάθουμε τους ανθρώπους που θέλουμε να επιρεάσουμε να βαδίζουν τις διαδρομες αυτες (η δική μας περιπτωση ειναι ταυτοχρονα πιο ευκολη (αφου οι πελατες μας έχουν μεγαλυτερο ενδιαφέρον να φτάσουν στο σωστο μαγαζί) αλλα και πιο δυσκολη (αφου το "μαγαζι" στην αρχή ειναι αόρατο, στην αρχη δεν βλέπουν καθαρά τα νεα προιόντα, χρειάζεται να μάθουν να βλέπουν το κέρδος που έχουν))
Παρατηρώ οτι τώρα το επισκέφτομαι πολυ αραιότερα και προσπαθώ να αναλυσω τα αιτια. (Οσο καταλαβαίνω τον εαυτο μου δεν ηταν το προιον μιας συνειδητής απόφασης)
1. Πιθανώς σταδικά είχα σωρεύσει μικρές δυσαρέσκειες. Ισως τα βιβλία που έβρισκα ήταν λιγα, ίσως η ιδια η διαδικασία της ευγενικής συνομιλίας που ομως μενει σταθερά στο επιφανειακό επίπεδο, ίσως η ιδια η μικρή έκταση του μαγαζιου που παραμένει μικρο. Μιλώ για συναισθήματα (;) ή μικροδιαθέσεις στα όρια του συνειδητού. Ισως η αλλαγή περιβάλλοντος δινει το σημάδι για να εκδηλωθούν. (Επιροή ειχε και οτι διαπίστωσα την παρουσία ενος άλλου μεγαλύτερου βιβλιοχαρτοπωλείου κάπως κοντά στο σπιτι, παρολο που και αυτο έχει τα δικά του μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα)
2. Το οτι ειναι κάπου αλλού. Εστω και αν ειναι τοσο μικρη η διαφορά. Αυτη ειναι μια μπιχεβιοριστική απάντηση νομιζω. Τα ποδια μου πρέπει να αλλάξουν μια συνήθεια. Με δεδομένο οτι δεν έχω ισχυρους λογους να επιμένω αναγκαστικά σε αυτο το μαγαζί, το ότι "η συνηθεια των ποδιών μου" αλλάζει, αλλάζει και τις "ψηφους" που παιρνει η συγκεκριμένη επιλογή μαγαζιου σε σχέση με άλλες πιθανές επιλογες.
3. Το οτι το εσωτερικο ειναι κάπως αλλοιώτικο. Και πάλι μια μπιχεβιοριστική απάντηση νομιζω. Το σωμα μου ξεβολευεται. Πρεπει να μάθει νεα πράγματα (πού ειναι τα διάφορα πράγματα) για κάτι που για μένα δεν ειναι πρωτεύον. Αρα και πάλι οι "ψηφοι" του συγκεκριμένου μαγαζιου σε σχέση με άλλα αλλάζει. (και αυτο ειναι "άγνωστο" και τα άλλα ειναι "άγνωστα")
Σκεφτομουν λοιπον με αφορμή αυτα:
α) το πώς οι αποψεις των πολλών μπορουν να καναλαριστουν. Ας πουμε οτι θα ήθελε μια ομάδα να προωθήσει συγκεκριμένες αντιδράσεις σε σχέση με ένα ζητημα που τωρα ειναι δευτερευον αλλά αργότερα θα έρθει στο προσκήνιο. 1. Το εισαγει σταδιακά στο δημόσιο λογο. Κανεις δεν πολυνοιάζεται γι αυτο και έτσι μπορει κανεις να "μπολιάσει" διάφορα στερεότυπα και απλοικους τρόπους σκέψης (δεν νοιαζεται κάποιος να τα τσεκάρει συστηματικά). Γινονται κάτι σαν το "σωμα μου που ειχε συνηθίσει" 2. Αποτομα και σε συνθήκες κρισης το δευτερευον ζητημα έρχεται στο προσκήνιο και πρέπει να παρθουν γρήγορες αποφάσεις. Ο κόσμος κατ αρχην εμπιστευεται αυτο όπου το σώμα του ευκολα τον οδηγεί.
β) Το οτι κάποιος που έχει να κάνει με πελάτες και αλλάζει κατι πρέπει να σκεφτει σοβαρα όχι μονο το πώς να εξακολουθει να προσφέρει κάτι αξιόλογο αλλά και πώς να διευκολυνει το να "ξαναμάθει"¨το σωμα των πελατων τις νέες κινήσεις (πχ με προσφορές ή με άλλες δρασεις). Σκέφτομαι πχ οτι αν ειναι να προωθησουμε σε μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικους νέες προσεγγισεις στη διδασκαλία που στηρίζονται σε βαθυτερες κατανοήσεις για τη μάθηση ή σε μεγαλύτερη και βαθύτερη δική τους ενεργοποιηση, δεν χρειάζεται μόνο να γινει αυτο πειστικο αλλά χρειάζεται να δουλέψουμε τις "συνηθειές" τους, να παγιώσουμε σενάρια προσέγγισης, μονοπάτια, που να βγάζουν κατα προτίμηση στις κατευθυνσεις που εμεις θέλουμε (παρά το οτι ξεκινουν αυτη τη στιγμή με συνηθειες, μονοπάτια πουτα ποδια τους έχουν συνηθίσει να βαδίζουν, τα οποία μονοπάτια οδηγουν σε άλλα "μαγαζια", σε άλλες πρακτικές)
Μοιάζει δηλαδή να χρειάζεται να δημιουργήσουμε νέες διαδρομές με τα δικά τους "χαρακτηριστικά σημεία" και να μάθουμε τους ανθρώπους που θέλουμε να επιρεάσουμε να βαδίζουν τις διαδρομες αυτες (η δική μας περιπτωση ειναι ταυτοχρονα πιο ευκολη (αφου οι πελατες μας έχουν μεγαλυτερο ενδιαφέρον να φτάσουν στο σωστο μαγαζί) αλλα και πιο δυσκολη (αφου το "μαγαζι" στην αρχή ειναι αόρατο, στην αρχη δεν βλέπουν καθαρά τα νεα προιόντα, χρειάζεται να μάθουν να βλέπουν το κέρδος που έχουν))
Πέμπτη 14 Μαΐου 2015
Με αφορμή ενα κουκλάκι
Τα κορίτσια μου έχουν μια κουκλα που αντιστοιχει σε μια ηρωίδα απο το Frozen "παιδοποιημένη". Τις ρωτάω τι τις κάνει να πιστεύουν οτι ειναι μωρό. (Μου αρεσει γενικά να θέτω ερωτήματα που τις πιέζουν να βρίσκουν το ρητό αντιστοιχο διαισθήσεων).
Του λέω οτι μάλλον τις επιρεάζει το μέγεθος του κεφαλιού σε σχέση με το σώμα
Κάναμε ένα πινακα μαζευοντας διαστάσεις κεφαλιου και υπόλοιπου σώματος απο όλους στην οικογένεια και απο την κουκλα
Του λέω οτι μάλλον τις επιρεάζει το μέγεθος του κεφαλιού σε σχέση με το σώμα
Κάναμε ένα πινακα μαζευοντας διαστάσεις κεφαλιου και υπόλοιπου σώματος απο όλους στην οικογένεια και απο την κουκλα
Ειχα σκοπό μετα στο excel να τους δειξω το γράφημα. Το γράφημα δεν βγηκε και τόσο καθαρό (δεν φαινεται καθαρά η συσχέτιση ηλικίας λόγου. Και οι μετρήσεις έγιναν στο άρπα κολα όπως ειναι συνηθες σε μια οικογένεια με 4 μικρά παιδιά -ετσι τουλάχιστον γινεται στη δική μου). Και εγω δεν μπόρεσα να βρω τον κατάλληλο χρόνο. Ετσι αυτη η ιδέα έμεινε στον αέρα. Να ειναι καλη; Να έχει αξια για κάποιο/α δασκαλο/α;
Απο μια ασκηση στο σχολειο..
Πηγαίνω στα τυφλα, απο διαίσθηση. Μπορει να ειναι καλο μπορει και οχι
Η άσκηση (Γ δημοτικου)
Σκέφτηκα. Πώς να ενισχύσω άραγε την κατανόηση τους αλγόριθμου που "τρεχει" απο πισω;
Πέμπτη 30 Απριλίου 2015
Αποστάζοντας ύφη
Μου έστειλαν την παρακάτω γελοιογραφία. Βρήκα εξαιρετικο το πώς ο ΚΥΡ αποστάζει τα "υφη" των πρωτοσέλιδων εφημερίδων. Μου φαινεται οτι ειναι υλικο με δυνατότητες για τη διδακτική της γλώσσας.
Τρίτη 7 Απριλίου 2015
Δυο αρθρα για την κλιματική αλλαγή
Καθώς πλησιάζει η επόμενη συνάντηση για την κλιματική αλλαγή (http://en.wikipedia.org/wiki/2015_United_Nations_Climate_Change_Conference) το Δεκέμβριο στο Παρισι, δυο άρθρα απο το Nature
1. Αφορά στη σχεδιασμένη μεταναστευση εκεινων που θα πληγούν εδω
2. Αφορά στην κλιματική αλλαγή και το πώς οι κοινωνικοι επιστήμονες θα έπρεπε να έχουν περισσοτερη συμμετοχή στο IPCC εδω
1. Αφορά στη σχεδιασμένη μεταναστευση εκεινων που θα πληγούν εδω
2. Αφορά στην κλιματική αλλαγή και το πώς οι κοινωνικοι επιστήμονες θα έπρεπε να έχουν περισσοτερη συμμετοχή στο IPCC εδω
Παρασκευή 3 Απριλίου 2015
Ζητηματα περιβάλλοντος σε ολο τον κοσμο
Ενας χάρτης που δινει στοχεια για περιβαλλοντικές διενέξεις σε ολο τον πλανήτη
Environmental Justice Atlas
http://ejatlas.org/company
Environmental Justice Atlas
http://ejatlas.org/company
Τρίτη 31 Μαρτίου 2015
Across the Globe
Μου φανηκε ενδιαφέρον. Κοιμήθηκε (στις 20 Μαρτιου) ένας πρωην πρωθυπουργος της Αυστραλίας (ο Malcolm Frazer)
και αυτος ειναι ενας επικήδειος
http://www.bbc.com/news/world-australia-31979594
Μου αρεσε
και αυτος ειναι ενας επικήδειος
http://www.bbc.com/news/world-australia-31979594
Μου αρεσε
Τρίτη 24 Μαρτίου 2015
Φυσική- Νομοι του Νευτωνα
Βασίλης Κολλιας και Θανάσης Ντάβαρης
Παραμονή 25ης Μαρτίου. Ο Θανάσης πλεον μπορει να σταθει και να ακολουθήσει το δρόμο του. Εχει μια καλη βάση στις έννοιες της Μηχανικής.
Με πόσο κοπο όμως! Αν ένας έξυπνος ενήλικος, με μεγάλη διάθεση να μάθει, με γνώση πάνω στους μηχανισμους μάθησης (ο Θανάσης έχει μάστερ στην γνωσιακή επιστήμη) χρειάζεται τόσο χρόνο για να αρχισει να "πατάει" καλα ενοιολογικά, τι γίνεται με τους μαθητές του γυμνασίου; Τι στοχους είναι λογικο να έχουμε γι αυτους;
Το χρονικο της ομαδικής μας εργασίας:
Πρωτα κομμάτια σχετικά με τους νομους του Νευτωνα
http://vkollias.blogspot.gr/2014/12/blog-post_29.html
http://vkollias.blogspot.gr/2014/12/1.html
http://vkollias.blogspot.gr/2014/12/2.html
http://vkollias.blogspot.gr/2014/12/3.html
http://vkollias.blogspot.gr/2014/12/4.html
Η συζητηση για την κινητική
http://vkollias.blogspot.gr/2015/01/blog-post_21.html
Η συζητηση για το δευτερο νομο του Νευτωνα
http://vkollias.blogspot.gr/2015/02/2.html
http://vkollias.blogspot.gr/2015/03/2.html
http://vkollias.blogspot.gr/2015/03/3.html
http://vkollias.blogspot.gr/2015/03/4.html
http://vkollias.blogspot.gr/2015/03/5.html
Ηταν ενα ωραιο πειραμα
Παραμονή 25ης Μαρτίου. Ο Θανάσης πλεον μπορει να σταθει και να ακολουθήσει το δρόμο του. Εχει μια καλη βάση στις έννοιες της Μηχανικής.
Με πόσο κοπο όμως! Αν ένας έξυπνος ενήλικος, με μεγάλη διάθεση να μάθει, με γνώση πάνω στους μηχανισμους μάθησης (ο Θανάσης έχει μάστερ στην γνωσιακή επιστήμη) χρειάζεται τόσο χρόνο για να αρχισει να "πατάει" καλα ενοιολογικά, τι γίνεται με τους μαθητές του γυμνασίου; Τι στοχους είναι λογικο να έχουμε γι αυτους;
Το χρονικο της ομαδικής μας εργασίας:
Πρωτα κομμάτια σχετικά με τους νομους του Νευτωνα
http://vkollias.blogspot.gr/2014/12/blog-post_29.html
http://vkollias.blogspot.gr/2014/12/1.html
http://vkollias.blogspot.gr/2014/12/2.html
http://vkollias.blogspot.gr/2014/12/3.html
http://vkollias.blogspot.gr/2014/12/4.html
Η συζητηση για την κινητική
http://vkollias.blogspot.gr/2015/01/blog-post_21.html
Η συζητηση για το δευτερο νομο του Νευτωνα
http://vkollias.blogspot.gr/2015/02/2.html
http://vkollias.blogspot.gr/2015/03/2.html
http://vkollias.blogspot.gr/2015/03/3.html
http://vkollias.blogspot.gr/2015/03/4.html
http://vkollias.blogspot.gr/2015/03/5.html
Ηταν ενα ωραιο πειραμα
Συνέχεια στη Φυσική_Δευτερος Νομος του Νευτωνα Φαση 5
Βασίλης Κόλλιας και Θανάσης Ντάβαρης
Στο ενδιάμεσο ο Θανάσης έχει βρει τη λύση στο υπολογισμό της ταχύτητας τη χρονική στιγμή t + dt
αλλά ο υπολογισμός του νεου χ εξακολουθεί να φαντάζει πολυ δύσκολος
Στο ενδιάμεσο ο Θανάσης έχει βρει τη λύση στο υπολογισμό της ταχύτητας τη χρονική στιγμή t + dt
αλλά ο υπολογισμός του νεου χ εξακολουθεί να φαντάζει πολυ δύσκολος
Συνέχεια στη Φυσική-Δευτερος Νομος του Νευτωνα_ Φαση 2
Βασίλης Κόλλιας και Θανάσης Ντάβαρης
Ο αγωνας για την κατανοηση του 2ου Νομου του Νευτωνα συνεχιζεται απο το σημείο που ειχε μεινει ΕΔΩ
Ο Θανάσης πηρε ενα βοήθημα Φυσικής Β Γυμνασίου για να διαβάσει μονος του. Πήγαινε (και συνεχισε να πηγαίνει πολυ καλα). Στις 6 Μαρτίου, μια φράση στο Βοήθημα τον βάζει σε μια νέα πορεία σκέψης:
"Όσο μεγαλύτερη ειναι η δύναμη που ασκείται σε ένα σώμα, τόσο περισσότερο και τόσο γρηγορότερα αλλάζει η ταχύτητά του"
Με αφορμή αυτη τη φράση στέλνει το παρακάτω μήνυμα
Ο αγωνας για την κατανοηση του 2ου Νομου του Νευτωνα συνεχιζεται απο το σημείο που ειχε μεινει ΕΔΩ
Ο Θανάσης πηρε ενα βοήθημα Φυσικής Β Γυμνασίου για να διαβάσει μονος του. Πήγαινε (και συνεχισε να πηγαίνει πολυ καλα). Στις 6 Μαρτίου, μια φράση στο Βοήθημα τον βάζει σε μια νέα πορεία σκέψης:
"Όσο μεγαλύτερη ειναι η δύναμη που ασκείται σε ένα σώμα, τόσο περισσότερο και τόσο γρηγορότερα αλλάζει η ταχύτητά του"
Με αφορμή αυτη τη φράση στέλνει το παρακάτω μήνυμα
[Βασιλης] σαν να λέει: αν το έμβολο πέσει με "μεγάλη δυναμη" τοτε μπορει απλώς να το τρυπήσει χωρίς όμως να προκαλέσει αυτη την επιτάγχυνση....
Συνέχεια στη Φυσική-Δευτερος Νομος του Νευτωνα- Φαση 4
Βασίλης Κόλλιας & Θανάσης Ντάβαρης
Ο Θανάσης επανέρχεται δυναμικά!
«Βασίλη νομιζω οτι ενα Πόλυ κρίσιμο στοιχειο που με εμπόδισε να λύσω το πρόβλημα, ηταν το γεγονος οτι ηταν σκόρπια και ... Αρπακολατζιδικα τα δεδομένα που γραψαμε στην αρχή. Σε παρακαλώ, αν θέλεις και εχεις χρονο, Γράψε μου μια σωστη εκφώνηση, με δεδομένα αριθμητικά η και με καποιες μεταβλητές, ώστε να καθισω να το λύσω. Με αυτον τον τροπο πιστεύω οτι για εμένα θα είναι ζήτημα 15-40 λεπτών να το λυσω (τελικά δεν ηταν τοσο). Μου έδωσες πυκνές και βιαστικες πληροφορίες υπο τη μορφή πληροφοριων που δεν ηταν συγκροτημένα δομημένες σε ενα πρόβλημα -εκφωνηση. Έχω πεισμωσει και θέλω να το λύσω, άλλα αν μου επιρρεπείς (μη θυμωσεις σε παρακαλώ) νομιζω οτι φταις και εσυ σε ενα βαθμο. Θέλω κανονική εκφώνηση ΤΩΡΑ!!!!!!! Ευχαριστω» 18 Μαρτίου 2015
Συνεχεια ση Φυσική-Δευτερος Νομος του Νευτωνα- Φαση 3
Βασίλης Κόλλιας & Θανάσης Ντάβαρης
Ο Θανάσης έστειλε το παρακάτω βίντεο
Στη συνέχεια συναντηθηκαμε την Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015
Ο Θανάσης έστειλε το παρακάτω βίντεο
Στη συνέχεια συναντηθηκαμε την Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015
Κυριακή 22 Μαρτίου 2015
Με αφορμή τις λάμπες στο δρομο
Γυρνώντας ενα βράδυ με το γιό μου (που πάει στο νηπιαγωγείο), απόρησε για τις λάμπες που ανάβουν τη νυχτα στους δρόμους. Υποσχέθηκα να φτιάξω κάτι παρομοιο στο σπίτι. Και επειδή μου το θυμισε ξανα πήγα σε κατάστημα ηλεκτρολογικών ειδών και αγορασα 4 μετρα καλόδιο (διπλο) , ενα διακόπτη, μια θηκη για 2 1.5 V μπαταρίες, μπαταριες και ενα λαμπάκι με βάση για τετοια μικρή τάση. Ειναι ενα πολυ απλο κυκλωμα.
Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015
Α-μπε μπε μπλομ
Να κάτι που δεν εχω δοκιμάσει με τα παιδιά μου αλλά νομιζω οτι θα δούλευε. Οταν τα παιδιά βρίσκουν ποιος θα τα φυλάξει, χρησιμοποιουν συνδιασμούς όπως
Α-μπε-μπε μπλομ ...μπλιμ μπλομ
Που θα μας εκει...να παιζει μουσικη
Μ ενα κοκκινο βρακι
Βγαίνεις και τα φιλάς εσυ
Τωρα σε κάθε περιπτωση έχουμε συγκεκριμένο αριθμό "χτύπων" που αντιστοιχουν σε δειξη διαφορετικου παιδιου. Αυτο σημαίνει οτι για κάθε ορισμένο αριθμό παιδιών και συγκεκριμένο τραγουδάκι, αν ξέρουμε απο που ξεκινάμε ειναι τελειως συγκεκριμένο το που θα καταλειξουμε (ποιον θα δειξουμε τελικά).
Α-μπε-μπε μπλομ ...μπλιμ μπλομ
Που θα μας εκει...να παιζει μουσικη
Μ ενα κοκκινο βρακι
Βγαίνεις και τα φιλάς εσυ
Τωρα σε κάθε περιπτωση έχουμε συγκεκριμένο αριθμό "χτύπων" που αντιστοιχουν σε δειξη διαφορετικου παιδιου. Αυτο σημαίνει οτι για κάθε ορισμένο αριθμό παιδιών και συγκεκριμένο τραγουδάκι, αν ξέρουμε απο που ξεκινάμε ειναι τελειως συγκεκριμένο το που θα καταλειξουμε (ποιον θα δειξουμε τελικά).
Κυριακή 15 Μαρτίου 2015
Δουλευοντας μια άσκηση στα μαθηματικά της Δ δημοτικού
Η παρακάτω άσκηση δόθηκε στη μεγαλύτερη κόρη μου που πάει Δ δημοτικού
Η κόρη μου παρατήρησε ότι τα νούμερα για την περίμετρό και το εμβαδόν συνδέονταν σε κάποιες περιπτώσεις με χαρακτηριστικό τρόπο (η πλευρά εδώ είναι 0,5 εκ και γι αυτό η περίμετρος και το εμβαδόν δεν βγαίνουν απλώς μετρώντας πλευρές ή τετραγωνάκια). Βρήκαμε λοιπόν ένα τρόπο να το δικαιολογήσουμε όταν το σχήμα έχει κάποια χαρακτηριστική μορφή.
Να η απόδειξη.
Πέμπτη 12 Μαρτίου 2015
Μια συνδεση απο το παρελθόν
Την περασμένη Κυριακή γιορτάσαμε τη μνήμη του Γρηγορίου Παλαμά (Κυριακή της 2ης Εβδομάδας της Νηστείας). Ο Άγιος ήταν φίλος του Ιωάννη Κατακουζινού και μάλιστα έγινε επίσκοπος Θεσσαλονίκης το 1347, οταν ο Κατακουζινός γίνεται αυτοκράτορας στο Βυζάντιο.
Ο Ιωάννης Κατακουζινος και ο γιός του Μανουήλ (δεσπότης του Μιστρά) από ό,τι φαινεται (κατα τον Φαλμεράιερ τουλάχιστον http://www.albanianhistory.net/texts19_1/AH1836.html) ήταν αυτοι που μεσολάβησαν ώστε αρκετοι Αλβανοι να περάσουν απο τη Στερεά Ελλάδα στην Πελλοπόνησο, ως υποστηρικτές τους (1349 βλέπω να συνοδευουν τον Μανουήλ στο Μιστρά). Ειναι μια δυσκολη εποχη με την Βυζαντινή αυτοκρατορια να έχει διαλυθει και φράγκους σε διάφορα σημεία της Πελλοπονήσου. Κάπου εκει ξεκινά η έντονη παρουσία των Αλβανών στην Πελλοπόνησο που συνεχίζει μετά και κάποτε καταλήγει στα αλβανόφωνα μέρη της Πελλοπονήσου και σε ένα μικρο χωριό της ορεινής Κορινθίας, τη Λαυκα, απο όπου κατα το μισό κατάγομαι και εγω.
Να λοιπον μια προσωπική σύνδεση με τον Άγιο, μέσω του Ιωάννη Κατακουζινου (ως "κοινου γνωστού") που πάει πισω 700 χρονια.(Ο Κατακουζινος περάτωσε τη ζωη του ως μοναχός)
Που φερνει στο νου και το γνωστο ποιημα του Καβάφη
Ιωάννης Κατακουζινός υπερισχύει
http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=45&cat=1
Ο Ιωάννης Κατακουζινος και ο γιός του Μανουήλ (δεσπότης του Μιστρά) από ό,τι φαινεται (κατα τον Φαλμεράιερ τουλάχιστον http://www.albanianhistory.net/texts19_1/AH1836.html) ήταν αυτοι που μεσολάβησαν ώστε αρκετοι Αλβανοι να περάσουν απο τη Στερεά Ελλάδα στην Πελλοπόνησο, ως υποστηρικτές τους (1349 βλέπω να συνοδευουν τον Μανουήλ στο Μιστρά). Ειναι μια δυσκολη εποχη με την Βυζαντινή αυτοκρατορια να έχει διαλυθει και φράγκους σε διάφορα σημεία της Πελλοπονήσου. Κάπου εκει ξεκινά η έντονη παρουσία των Αλβανών στην Πελλοπόνησο που συνεχίζει μετά και κάποτε καταλήγει στα αλβανόφωνα μέρη της Πελλοπονήσου και σε ένα μικρο χωριό της ορεινής Κορινθίας, τη Λαυκα, απο όπου κατα το μισό κατάγομαι και εγω.
Που φερνει στο νου και το γνωστο ποιημα του Καβάφη
Ιωάννης Κατακουζινός υπερισχύει
http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=45&cat=1
Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015
6 Μαρτιου: Οι Μάρτυρες απο το Αμόριο της Μικράς Ασιας
Η ιστορία συντομα. Βυζαντινοί και Αραβες (το χαλιφάτο των Αββασίδων) βρισκονται σε αντιπαράθεση. Ο χαλιφης Al-Mu'tasim ( http://en.wikipedia.org/wiki/Al-Mu%27tasim) διοργανώνει εκστρατεία για να κυριεύσει το Αμόριο, απο το οποιο κατάγονται οι Αυτοκράτορες της περιοδου (στη συγκεκριμένη περιοδο Αυτοκράτορας ήταν ο Θεόφιλος). Το Αμόριο πέφτει με προδοσία το 837 και δεκάδες χιλιάδες παιρνονται δουλοι. Η ζωή του Al-Mu'tasim που βρηκα στο διαδικτυο αναφέρει:
"According to al-Tabari, al-Mu'tasim now pondered extending his campaign to attack Constantinople, when the conspiracy headed by his nephew, al-Abbas, was uncovered. Al-Mu'tasim was forced to cut short his campaign and return quickly to his realm, without bothering with Theophilos and his forces, encamped in nearby Dorylaion. Taking the direct route from Amorium to the Cilician Gates, both the caliph's army and its prisoners suffered in the march through the arid countryside of central Anatolia. Some captives were so exhausted that they could not move and were executed, whereupon others found the opportunity to escape. In retaliation, al-Mu'tasim, after separating the most prominent among them, executed the rest, some 6,000 in number"
Αναμεσα σε αυτους που γλύτωσαν (ως άρχοντες) ειναι οι 42 Μαρτυρες απο το Αμοριο. Οσο βλέπω απο τη ζωη τους (http://orthodoxwiki.org/42_Martyrs_of_Amorium, http://en.wikipedia.org/wiki/42_Martyrs_of_Amorium) οι μαρτυρες φυλακίστηκαν στη Συρια για 7 χρόνια και τελικά θανατώθηκαν το 845, οταν ζουσε ο επομενος χαλίφης Al-Wathiq, στην Samara (http://en.wikipedia.org/wiki/Samarra) που εκεινη την εποχή ήταν πρωτευουσα των Αββασίδων.
Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015
Συνέχεια στη Φυσική, 2ος Νομος του Νευτωνα_φαση1
Βασιλης Κολλιας και Θανάσης Νταβαρης
Συνεχίζοντας τη συζητησή μας με το Θανάση (http://vkollias.blogspot.gr/2015/01/blog-post_21.html για το παλαιοτερο κομμάτι), μου έστειλε ένα ηλεκτρονικο μήνυμα.
Τώρα πια ο Θανάσης διαβάζει βιβλία Φυσικής Γυμνασίου για να ακολουθήσει την πεπατημένη.
Όμως συνεχίζοντας να λειτουργει ως μαθητής που ο ίδιος προωθει τα όρια της γνώσης του μου έστειλε σε αυτο το μηνυμα 4 ερωτησεις να τις χρησιμοποιήσω εγω στο μάθημά μου. Ερωτήσεις που αφορούν στην εμφανιση δυνάμεων σε κρουσεις.
(εικονα απο το you tube, δεν θυμαμαι πια απο που)
Συνεχίζοντας τη συζητησή μας με το Θανάση (http://vkollias.blogspot.gr/2015/01/blog-post_21.html για το παλαιοτερο κομμάτι), μου έστειλε ένα ηλεκτρονικο μήνυμα.
Τώρα πια ο Θανάσης διαβάζει βιβλία Φυσικής Γυμνασίου για να ακολουθήσει την πεπατημένη.
Όμως συνεχίζοντας να λειτουργει ως μαθητής που ο ίδιος προωθει τα όρια της γνώσης του μου έστειλε σε αυτο το μηνυμα 4 ερωτησεις να τις χρησιμοποιήσω εγω στο μάθημά μου. Ερωτήσεις που αφορούν στην εμφανιση δυνάμεων σε κρουσεις.
Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015
Μαθημα Κινητικής
Βασιλης Κολλιας και Θανάσης Ντάβαρης
Το μάθημα στη Φυσική συνεχίζεται. (ειχε ξεκινήσει με Δυναμικη: Εισαγωγή, Φαση 1, Φαση 2, Φαση 3, Φαση 4) Ο Θανάσης έθεσε στον εαυτό του ένα διαφορετικο πρόβλημα τώρα. Αφορά στην Κινητική.
Ενα αυτοκινητο τρέχει με 10χιλ/ώρα και σταματά σε αποσταση ενος μέτρου επιβραδυνόμενο σταθερά.
Ενα άλλο αυτοκίνητο τρέχει με 20χιλ/ωρα και σταματά με την ιδια σταθερή επιβράδυνση. Σε πόση απόσταση θα σταματήσει;
Είδε οτι η αποσταση θα ειναι τετραπλάσια και ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟ ΧΩΝΈΨΕΙ! Του ήταν φοβερά ενοχλητικο!
Το βρίσκω θαυμάσιο αυτό. Να βιώνει ως πολυ ενοχλητικό ένα αποτέλεσμα της Φυσικής. Δείχνει ενδιαφέρον, διάθεση να παλέψει κανεις, να βρει τι ισχυει πραγματικά, να μην "βαλει μουγγα" στη διαισθησή του. Το πάλεψε λοιπον και παρακάτω υπάρχει η ιστορια αυτης της "πάλης" αρχικά μονος και στη συνέχεια με τη συνδρομη του Βασίλη.
Σκέφτομαι τις προυποθέσεις για να προσεγγισει κανεις ένα προβλημα φυσικής δημιουργικά: να μην ειναι φοβικός/η, ενώ ξέρει ότι τα πράγματα θα ειναι δυσκολα να θελει να "δοκιμαστεί" και να νοιώθει οτι θα του δώσουν το χρονο να "δοκιμαστεί" και θα εκτιμήσουν την πάλη του. Υπάρχουν και άλλα που μάλλον τα ξέρει καλυτερα ο Θανάσης: να μπορει και ο ιδιος να διαχειρισθει το άγχος, την απογοήτευση, τις αρνητικές σκέψεις όταν τα πράγματα δεν πάνε καλα. Οποιος θελει μπορει να συνεχισει στο τι συνέβη
Παιδικο σεντόνι. Εργο Βασιλικής Σινάνογλου
Το μάθημα στη Φυσική συνεχίζεται. (ειχε ξεκινήσει με Δυναμικη: Εισαγωγή, Φαση 1, Φαση 2, Φαση 3, Φαση 4) Ο Θανάσης έθεσε στον εαυτό του ένα διαφορετικο πρόβλημα τώρα. Αφορά στην Κινητική.
Ενα αυτοκινητο τρέχει με 10χιλ/ώρα και σταματά σε αποσταση ενος μέτρου επιβραδυνόμενο σταθερά.
Ενα άλλο αυτοκίνητο τρέχει με 20χιλ/ωρα και σταματά με την ιδια σταθερή επιβράδυνση. Σε πόση απόσταση θα σταματήσει;
Είδε οτι η αποσταση θα ειναι τετραπλάσια και ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟ ΧΩΝΈΨΕΙ! Του ήταν φοβερά ενοχλητικο!
Το βρίσκω θαυμάσιο αυτό. Να βιώνει ως πολυ ενοχλητικό ένα αποτέλεσμα της Φυσικής. Δείχνει ενδιαφέρον, διάθεση να παλέψει κανεις, να βρει τι ισχυει πραγματικά, να μην "βαλει μουγγα" στη διαισθησή του. Το πάλεψε λοιπον και παρακάτω υπάρχει η ιστορια αυτης της "πάλης" αρχικά μονος και στη συνέχεια με τη συνδρομη του Βασίλη.
Σκέφτομαι τις προυποθέσεις για να προσεγγισει κανεις ένα προβλημα φυσικής δημιουργικά: να μην ειναι φοβικός/η, ενώ ξέρει ότι τα πράγματα θα ειναι δυσκολα να θελει να "δοκιμαστεί" και να νοιώθει οτι θα του δώσουν το χρονο να "δοκιμαστεί" και θα εκτιμήσουν την πάλη του. Υπάρχουν και άλλα που μάλλον τα ξέρει καλυτερα ο Θανάσης: να μπορει και ο ιδιος να διαχειρισθει το άγχος, την απογοήτευση, τις αρνητικές σκέψεις όταν τα πράγματα δεν πάνε καλα. Οποιος θελει μπορει να συνεχισει στο τι συνέβη
Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015
Βαση αγιολογίου
Σε παλαιοτερη ανάρτηση (http://vkollias.blogspot.gr/2014/12/blog-post_22.html) ειχα βάλει τα αρχεια με στοιχεια των Αγιων της Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά κατα μηνα. Τωρα τα μάζεψα σε ένα και διορθωσα και κάποια σφαλματα που ειχα βρει
https://drive.google.com/?tab=wo&authuser=0#folders/0BxUyUiOpIq0UUmlrdXMwQUQ4dVU
(με ληψη)
Μπορει να χρησιμοποιηθει με πολλους τροπους. Πχ να χωρισθει η τάξη σε ομάδες που να αναλάβουν συγκεκριμένες εποχες και απο τα στοιχεια που δινονται να διαλέξουν ποιοι αγιοι/ες τους ενδιαφέρουν περισσοτερο και να μαντεψουν με βαση τα στοιχεια τη ζωη τους. Μετα να διαβάσουν τον αντιστοιχο βιο
Μπορει να ειναι αφορμή να μελετήσουν κομμάτια της Ιστοριας της ευρυτερης περιοχής μας (πχ να διαβάσουν παραλληλα για την ιστορια της Περσικής αυτοκρατοριάς και της υστερης αρχαιοτητας στον Ελληνορωμαικο κοσμο). Μπορουν να μελετήσουν αγιολογια διαφορετικών εποχων (ισως διαφορές στο υφος)
Αυτα σκέφτηκα εγω φιλοι και φιλες
Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015
Αραβικά Cartoons
Khalid Albaih
Khalid is a Romanian born Sudanese political cartoonist based in Doha, Qatar. Khalid considers himself a virtual revolutionist, publishing his political cartoons about life in the Arab world on various blogs and websites.
http://www.cartoonmovement.com/p/3310
Khalid is a Romanian born Sudanese political cartoonist based in Doha, Qatar. Khalid considers himself a virtual revolutionist, publishing his political cartoons about life in the Arab world on various blogs and websites.
http://www.cartoonmovement.com/p/3310
Rublief Κοντογλου
Στο εκκλησάκι του Αγιου Αντρέα στα Πατήσια παρατηρησα τις προάλλες την ημερομηνία 1948 στις μεγάλες εικονες του τέμπλου. 1948, εμφυλιος, πόλεμος, εκτελέσεις.
Θυμηθηκα τον φιλο μου Βασίλη Κωνσταντουδη που μου ειχε μιλήσει για το πώς η ταινία Andrei Rublief, μετα απο σφαγές κλπ στην Μεσαιωνική Ρωσσια τελειώνει με την κάμερα να κινείται πάνω στις Αγιογραφίες του μεγάλου Αγιογράφου:
https://www.youtube.com/watch?v=FsEbrhv2jGY
Θυμηθηκα τον φιλο μου Βασίλη Κωνσταντουδη που μου ειχε μιλήσει για το πώς η ταινία Andrei Rublief, μετα απο σφαγές κλπ στην Μεσαιωνική Ρωσσια τελειώνει με την κάμερα να κινείται πάνω στις Αγιογραφίες του μεγάλου Αγιογράφου:
https://www.youtube.com/watch?v=FsEbrhv2jGY
Μια ιστορια που θυμίζει Παπαδιαμάντη
Τι κρυβεται πίσω απο την "Ψωροκώσταινα";
Μια γυναίκα που έζησε πολλά στη ζωη της
http://argolikivivliothiki.gr/2010/03/17/panoria/
Μια γυναίκα που έζησε πολλά στη ζωη της
http://argolikivivliothiki.gr/2010/03/17/panoria/
Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015
Ενα ενδιαφερον δημοσιευμα στο blog του Bill Gates
This Ingenious Machine Turns Feces Into Drinking Water
"Why would anyone want to turn waste into drinking water and electricity?
Because a shocking number of people, at least 2 billion, use latrines that aren’t properly drained. Others simply defecate out in the open. The waste contaminates drinking water for millions of people, with horrific consequences: Diseases caused by poor sanitation kill some 700,000 children every year, and they prevent many more from fully developing mentally and physically."
http://www.gatesnotes.com/Development/Omniprocessor-From-Poop-to-Potable
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)